Yuvaya Dönüş..
Bir romanda mı, yoksa deneme yazısında mıydı, anımsayamadım. Diyordu ki yazar;
“Yuvasını bulmak isteyen insan önce yurtsuzlaşmalı”,”asıl yolculuk eve dönüştür.”
Yuva, yolculuk, gidişler, dönüşler..
Ömür parantezindeki sonsuz döngüler..vadiler, ovalar, zirvelere yöneldikçe uzayan mesafeler..
Her gün, hatta her an yaşamın yeniden kurulması..kurgulanması..sürekli “oluş”lar içinde sonsuz yitişler, kaybolup dirilişler..
Hayatın bitmez diyalektiği de işte budur mu demeliyiz?..
Bir mavi kırmızı turna olsam, dolaşsam dünyayı..
Mavi kanadımda aşkı, sonsuzluğu, özgürlüğü taşısam..Kırmızıda sevgiyi, bilgiyi, üretkenliği ve yazılarımı..
Kanatlarım hep açık kalsa insana, doğaya..pınarlarımdan sürekli serin sular akıtabilsem..
İnsanlığın acılarını temizleyen, hafifleten şifalı sular olsa kaynaklarım..
Karadeniz’in kıyıcığındaki yeşil bahçelerin arasında bulunan yuvaya dönsem yurtsuzlaşmadan..
Telli Turnamın mavi kanadında Gülperisi, kırmızısında derin sevgisi, uçsa uzaklara, yorulsa sonra, konsa sonra şirin ilçemizin asırlık çınarlarına..
Neresi yuva? Doğduğumuz yer mi, âşık olduğumuz, ölesiye sevdiğimiz, birlikte nefes aldığımız mehtaplı geceler mi, içimizi dış ederek yazılarımızı yazdığımız odalar, sayfalar, ekranlar mı?
Yoksa tanımsız bir “sıcaklık” mıdır yuva? Kavrulmadığımız ve üşümediğimiz, uzaklaştıkça özlediğimiz, yaklaştıkça erimek değilse de bütünleştiğimiz ipeksi bir kuğunun nazlı gülücüğü…
Asıl yolculuk, özlenen narin bakışların beklediği sıcaklığa varmaktır belki de..
Asıl yolculuk saklı gülüşlerin gizlediği hasrete ulaşmaktır belki de..
Ben mavi kırmızı telli bir turna, sen ipek bir kuğu.. Fatsa’nın Vona Burnunda güneşin batışını izleyip, Ankara’da konaklasak, Dikmen Vadisinde mehtapla söyleşip, Çeşm-i Cihan’a, Amasra’ya uçsak ardından.. Üzerinde adlarımızın yazıldığı dalgakıranın ucuna konsak..Büyük Liman’da yüzsek yanak yanağa… Kah çıksak gökyüzüne, seyreylemek için alemi birlikte.. Kah insek yeryüzüne sessizce..
Aşkın, yazının ve özgürlüğün çekim alanında kalarak yaşasak..
Yaşamın tılsımının insanlığın ortak bahçeleri olan bilim ve sanatta olduğuna inanarak çalışsak..
Gerçek yuvamızın yüreklerimizin derinindeki yerleşik sevinçlerde olduğunu duyursak cümle aleme..
Sayın SUİÇMEZ;
İzin verirseniz ben cümle aleme sizin aracılığınızla "gerçek yuvamın yüreğim olduğunu, oradaki en büyük sevgilerin ve sevinçlerin kaynağının ailem" olduğunu duyurmak istiyorum. Yazınız her zamanki gibi çok dinlendirici, umut ve güzelliklerde dolu.
Sevgilerimle.
Eylül 22nd, 2010 at 15:36Aslı Hanım,gerçekten çok hoş bir duyuru olmuş..
Yüreğindeki yerleşik sevgi ve sevinçlerinin hep daim ve derin olacağına yürekten inanıyorum.
Yazıların, yorumların ve gülüşün hep bu umudu veriyor.
Teşekkürler.. sevgiyle..
Eylül 22nd, 2010 at 17:11öyle güzel ki yazı..
Eylül 27th, 2010 at 14:52öyle güzel ki anlatım..
kalplerdeki sevincin ve özgün mutluluğun tanımı...