Yüreğimizdeki Sevgimize Sahip Çıkalım…
İnsanlık nereye gidiyor? Son zamanlarda bir çoğumuzun kendi kendimize sıkça sorduğumuz sorudan biri haline geldi.
Evet insanlık nereye gidiyor? Bir türlü düşünüp de cevabını alamayacağım bir soru olacak diye düşünmeye başladım son günlerde.
Gazeteleri açıyoruz cinnet, terör fuhuş. TV kanalları öylesine. Filmler izliyoruz şiddet ve kandan başka bir şey göremiyoruz. Sevgiye dair hiç bir şey yok hayatımızda. İnsanlar çıldırma noktasında.
İlişkiler yobazlaşmış. Birbirimize bir günaydın demekten bile aciziz artık. Sıcak bir gülümseme, dostane bir selam, gittikçe yok denecek kadar azaldı.
İçimizdeki sevgiyi bile öldürür olduk. Sevgi ve aşk neyimize…. Günü birlik ilişkiler dururken…
Terör, şiddet yetmiyor gibi bir de buna ahlaki çöküntü eklendi. Bir yudum sevgi bile yok içimizde.
Eskilerden ninemi dinliyorum. O zamanlar her şey bir başkaymış. Dostluklar, komşuluk ilişkileri bir başkaymış. İnsanlar birbirini sevip sayarlarmış o zaman.
Aşk varmış, sevgi varmış eskilerde. İki seven insan göz göze gelmeleri, bile onlar için bir nimetmiş.
Çünkü seviyorlarmış yürekten, Allahtan başka ne isteyebilirler ki?
Şimdilerde aşk bile kirletiliyor. Çevre kirliliği yaşadığımız yetmiyor gibi birde üstüne duygu kirliliği geldi. Güzelim duygularımız bile çıkara dayandı artık. Ne üzücü…
Göz göze bakmak mı?…
O da ne demek böyle bir şey olabilir mi? Daha fazlası dururken. Temiz duygular banalleşti artık. Şimdilerde tertemiz güzelim duygular, ayıplanır oldu.
Günü birlik ilişkiler dururken aşk bizim neyimize. Aşk bu kadar ucuzlamışken, seven yürekleri enayi gören zamanlara geldik artık.
İçimizdeki İNSAN sevgisini, içimizdeki aşkı koruyalım. Çevre kirliliği gibi, duygularımızın da kirlenmesine izin vermeyelim. Yoksa bu gidişle insanlığımızı da unutacağız…
Ben, yüreğimdeki sevgime sahibim onun kirletilmesine de izin vermeyeceğim.
Ayşe AKDOĞAN/Mersin/15.08.2010
