Yazmak, Yalnızlığı Paylaşmak İsteğidir
Hey hayat, sen nelere kadirsin. Bugün varız, yarın yokuz. ‘Ölümsüzlük için, adımız devam etsin’ diye en kolay olan çocukları dünyaya getiriyoruz. Kimileride ölümsüz olabilmek için yazılar yazıyor. Geleceğe bir şeyler bırakmak ve yazdıklarıyla unutulmak istemiyorlar.
Kimin sözü olduğunu hatırlayamıyorum. Ancak roman yazanların, kendilerini tanrı yerine koyduklarını söylüyordu. Çünkü, yazarlar roman kahramanlarını kendileri yaratıyorlar ve hayatlarımızın bir gerçeği yapıyorlardı. Bazen hayat mı bir roman oluyordu? Yada romanlar mı hayat oluyordu? Belli olmuyordu.
Ve kimi roman kahramanları ölümsüzleşiyordu. Belki onu yaratını bilmiyor, ancak roman kahramanları yüzyıllar geçse de hayatımızın bir parçası olmaya devam ediyorlardı. Neden her gün yazıyorum? Belki, kendimle söyleştiğim sesli düşünceleri, başkalarıyla da paylaşmak isteği. Yazdıklarımın başkaları tarafından seslendirilme isteği.
Belki, yazarak çoğalmak isteği.
Belki, yalnızlığımızın bize ait olduğu zamanlarda yüreğimizde hissettiklerimizi, aklımızdan geçenleri başkalarının da duyması isteği.
Ne diyordu, Sevgili Özdemir Asaf, “Yalnızlık paylaşılmaz. Paylaşılsa yalnızlık olmaz.” Belki bunu bile bile, yalnızlığı paylaşma isteği.
Yazmak çoğalmaktır. Yazmak, geleceğe belki çocuklar bırakabilmektir. Yazmak her gün yeniden şekillenen dünyaya bir şeyler katmaktır.
Belki de, yazmak yalnızlığı paylaşmak isteğidir.
