Yaşarken Ölenler!
Aziz Nesin’in, ‘Yaşar Ne Yaşar Ne Yaşamaz’ı vardır, gençlik yıllarında etkilenmiştim.
Bu acımasız hayat dedikleri kim bilir karşımıza nasıl çıkacaktı.
Yıllar yıllar geçti, oğlum arkadaşlarıyla tiyatroda bu oyunu oynarken düşündüm;
Hayat acımasızdı gerçekten, hele kimileri için. Yüzlerce örnek verebilirsiniz.
En son, İzmir’in merkezinde, tam göbeğinde Ayakkabıcılar Sitesi’ne gittiğimde düşündüm aynı şeyi. Ortam, çalışma koşulları, çoğu Suriyeli işçilerin yaşadıkları zorluklar yüzünüze vuruyor.
Kullanılan malzemelerin yarattığı kanserojen etkiyi adeta gözlerinizle görmeniz mümkün. Hani kimilerinin ‘şanslı Suriyeli ki iş bulmuşlar’ diye yaklaştıkları koşullar, iç burkuyor.
ÇOĞU SURİYELİ İŞÇİ
Evet sektör zor ama işverenlerin de koşulları iyileştirmek gibi bir dertleri yok.
Ayakkabıcılar Sitesi AYKÜSAN’da Suriyeli işçi sayısının Türkleri geçtiği, 3 bini aştığı belirtiliyor. Tabii çoğu kayıtsız.
İmalathane sahipleri açık açık Suriyeli işçi çalıştırmaktan başka çarelerinin olmadığını söylüyor. Suriyeliler 700-800 TL’ye bir ay çalışıyorlar. Sigorta masrafları da olmadığı için en ucuz iş gücünü! yaratıyorlar.
Oysa sigortasız işçi çalıştırmanın cezası az değil.
Baskın yapılıyor ancak sistem artık oturmuş; tüm baskınlar önceden haber alınıyor.
Devlet kurumlarının bu bölgeye giremediği, sorunlarla başa çıkamadığı anlatılıyor.
Türk ve Suriyeli işçiler arasında gerginlikler de yaşanıyor kimi zaman.
Olaylar ilk başladığında dönemin valisi, emniyet müdürüne konu intikal ettirilmişti ancak görünen o ki hala çözüm yok.
Burada yaşananların bir değil birkaç acı yüzü var;
— Asgarinin asgarisine çalışan Suriyeli işçinin düştüğü ‘ucuz’ tuzağa mı kahrolmalı?... (Çoğu ceplerindeki Kızılay kartıyla hayatını dengeliyor)
— Haksız rekabet yaşayan, işinden olan Türk işçilerin durumuna mı üzülmeli...
— Suriyeli, Türk fark etmez yaşanan ağır çalışma koşulları mı dert edilmeli...
Ya da hiç sorunumuz yokmuş gibi yapmaya, toplumsal yaraları kanıksamaya mı devam edelim...
Sahi ne zamandı referandum?
