Vesayet Altı Duygulardan Çıkış
Aklın perdesini yırtarak, akıldışı senkronları var etmeye çalışmanın bir anlamı yoktur. Zaman tüccarlarına, yani hayatımıza hükmetmeye çalışan denetçi dediğimiz tek tip insan profiline, özgürlüğümüzü armağan etmek bizim aptallığımızdır.
Kafaya takmadan yaşamak, kafa yapmak veya sallayıp geçmek yapılanları. Hayatı ekstradan çekip atmak zamanımızdan. Ve-leri, veya-ları ve keşkeleri bizleri anlamayan ve dinlemeyenlere bırakmak. tanıklığını yaptığımız anları ve insan-altı varlıkları görmezden gelmek. Geçmişin karanlığında bir parmak tıklamasıyla bitirmek bu kendini bildikleri sanan kendini bilmezleri.
Çıkın hayatımdan diyebilmek ansızın!
"Bana zarar verenler, kişilik buhranları yaşayanlar, asilliğine ardındaki asiliği görmeyenler, Gökkuşağı'nda olmayan renklere tapınanlar, hisleri hazmedemeyenler, aşkı esaret altında yaşayan ve yaşatanlar," sürekli sızlanıp hayatı dar boğaza sokanlar vs. vs. vs. sizleri istemiyorum benliğimin hiç bir katmanında.
"Asalak bir böceğin
kabiliyetsiz kan emişleri misali yaşamak
koca bir gölgesizlik
gölgede gölge olmaya çalışanlar karşısında.
heyhat! her-şeyimden git
gelememek üzere düş yakamdan.
her anıma yuh diyorum bir mürekkep damla-cığında."
Masalların iddaalı kahramanları arasından çıkarıp atmak tıpkı Ağustos Böceği gibi. Karınca misali olmak kesin ve kararlı. Nasıl başlıyordu efsanevi öykü;
"Kendini dev aynasında gören Ağustos Böceğinin deli dolu gösteri karşısında, inadına çalışan Karıncayı düşünüyorum. Hareketlerin biri-bin para, sürekli onu ilgilendirmeyen her şeye burnunu sokuyor ve sonunda da "muhtaç olduğum kudret karıncanın kapısındadır kış geldiğinde" deyip aşındırıyor kapıyı. Karınca aylar önce tınnn(ma)dığı Ağustos Böceğini, yine aynı şekilde tın(ma)dan yiyecek verip yolculuyor."
Evet hayatımızı o ne söyledi, bu ne söylediy-le geçirmek yerine, "benimde düşüncelerim var, bende anlaşılmak, anlatmak istiyorum, bende bağırmak ve hakaret etmek istiyor-(u) mu" söylemek hakkımızdır bu tür lüzumsuz insanlar karşısında. İçimizden geldiği gibi, birilerinin sevmediğimiz cümlelerine "yuhhhh" diyebilmeyi becermek için düşünemeye gerek yok. Lafları kıvırarak doğru söylediğini ve hatasız davrandığını söyleyenlere katlanmak zorunda değiliz. Onları sevmek yada sevmeye çalışmak demek kendimizi terk etmek demek değildir.
"Elips biçimli sevgileri
yatıyorum kalbimin coğrafyasına
izohipsler çiziyorum,
çığlık atıyor, kaleminde isteksizlik
ekvatora yaklaştırıyorum
tın(ı) mamak için, tınsızlığını çizgilerin."
Ön yargılarıyla yolculuğuna başlayıp da, devam etmekten usanmayanların yine o masalla hayatı idam ettiklerini de zamana sürmeliyim artık. Bütün olayları büyüten ve olur olmaz noktalara getirenler karşılarındaki insanlarında psikolojisi bozarlar. "Ben haklıyım" felsefesi, A-plus insanların tercihidir. Düşüncelerinde sadece kendilerini tınlamak vardır. Başkalarına "hayırrrrrrrrr" demeyi de ihmal etmezler:D tabi.. Ve karşılarına kendileri gibi bir kimlik çıktığında, aktivitasyon şifrelerini değiştirmek zorunda kalırlar, tınla(şa)mamak tartışmaları da yanında misafir eder.
Nasrettin Hoca gibi, bir hayatın saçma sapan kuramlarını ve kurallarını imalı sözlerin altına gizleyerek yaşamak ne güzel olurdu. komşusundan, karısına, padişahtan kadısına kadar kimseyi tınlamadan yaşayan bir efsanedir Akşehirli Nasrettin. Yaptığı her işin altında her şeyi kurcalayan komşularını umursamadan biçimlendirmiş ve hoşluk içinde geçirmiştir her saniyesini...
Bizde Hoca Nasrettin'in izinden gidelim ve hayatın dörde yakın yada dörtten fazla olan yönleriyle kendimize çeki düzen verelim.
SELAM VE DUA İLE
Ağır bir konuyu içten ve hoş bir duygu ve deneme tadında yorumlamışsın.. bize kutlamak düşüyor..
İbrahim Hakkı Gündoğdu
Aralık 16th, 2010 at 13:37