Umutsuz Bekleyiş…
Her kaza…
Her facia…
Her felakette…
En çok kullanılan cümlelerdir:
“Umudumuzu yitirmedik”
“ Umut bekleyişindeyiz”
“ Son ana kadar umutluyuz”
***
Genelde umutlar hep zayıftır.
G
eçen her an, umudu öldürür.
Nadir ihtimalle, umut belirirse…
Onun adı mucize olur.
***
Sanki toplumsal yazgımızmış gibi…
En anlamlı günümüzde umutsuz bekleyişi bir kez daha yaşadık.
Yerin dibinde, binlerce ton suyun içinde…
Kalan canlarımızın kurtuluşuna dua ettik.
Karanlık çöktüğünde…
Gün aydınlandığında…
Bir ses, bir haber özlendi.
Umutsuz bekleyiş böylece sürdü.
***
Nedense her felaketi içindeymişim gibi yaşarım.
Deprem, sel, yangın, göçük…
Acıyı çekenlerin duygusunu paylaşırım.
İçimi en acıtan, umutsuz bekleyiştir.
Kurtuldu, kurtulacak.
Çıktı, çıkacak.
Geldi, gelecek.
Bitti, bitecek.
Diye düşünür, sonunu beklerim.
***
O bekleyiş ki, umutsuzlukla örülüyse içimi bir matkap gibi oyar.
Üstüme karanlık çöker.
Zaman dilimleri…
Saniye, dakika, saat, gün…
Sıkıntı, sancı ötesinde ölümdür.
***
Her şey gözümün önünden geçer.
Sevgi, acı, hasret, mutsuzluk, karanlık, belirsizlik…
Ve vakitsiz yaşamdan veda.
Sonsuzluğu hissederim.
Gelecek beynimden silinmiştir.
Umutsuzluğun olduğu anda…
İdeal, hayal, hedef, tutkular mı kalır?
***
Artık yoruldum.
Ülkemde zamanı belirsiz umutsuz bekleyişleri yaşamak istemiyorum.
İhmal, ilgisizlik, cehalet, rant, düzensizlik, adaletsizlikten kaynaklanan…
Felaketlere dayanamıyorum.
Bana, bize, hepimize kader olmamalı.
***
Umutsuz bekleyişi yaşatan…
Sistem, kurum ve kişi de cezasız kalmamalı.
Vicdanlarına bırakılmamalı.
Çünkü çoğunluk vicdan…
Artık umutsuz bekleyişleri kabul etmiyor.
Yaratan sebeplere, düzene isyan ediyor…
Ne var ki elinden bir şey gelmiyor.
***
Umutsuz bekleyişlere öyle alıştık/ alıştırıldık ki…
Nasıl olsa iki gün sonra unutuluyor.
***
Bugün gözyaşlarıyla geçiyor.
Yarının ne getireceği bilinmiyor!
*******
