Toplumun Bugünkü Hali
Vallahi biz ya birbirimizi aşağılayıp küçümsemekten, birbirimize karşı ne oldum delisi olup aşırı iltifat edip naylonumsu hal ve hareket ve tavırlarda bulunmaktan toplum olarak hepimiz çok değiştik ama maalesef iyi yönde değil, çünkü ne şehirleşmeyi tamamlayıp medenileşebildik.
Ne de asil köy kültürünü alabildik. Ne de birbirimize alışıp kaynaşabildik. Dolayısıyla hepimiz b...irbirimize karşı sanki iki değişik milletten iki yabancı insanlar gibiyiz.
Herkes doğruluktan dürüstlükten samimiyetten inançtan insani yargı ve değerlerden uzak birbirinin dilini anlamayan inandırıcılıktan uzak acaip bir toplum olduk.
Birbirrimizi anlamada çok yoruluyoruz. Çünkü dilimiz aynı olsa da yüreklerimiz farrklı konuşuyor. Onun için çok yapmacık çok süslü laflarla hepimiz ya birbirimiz kandırma çabası içindeyiz. Ya da birbirimizi anlamak için yaranma çabasındayız.
Her iki halde de iyi ilişkiler kurmaya beyin gücümüz yetmiyor. Boş konuşarak yüreklerimizi yorup şişiriyoruz.
Halbu ki, günümüzdeki bu bilgi, bu anlayışla hiç söz söyleyip konuşmadan gözlerimizle birbirimize bakarak konuşup anlaşmamız gerekirken hala konuşup anlaşmayı bırakın, birbirimizi yiyip öldürüyoruz.
Hiç okumuyoruz. Hiç dinleyip ders almıyoruz. Çünkü aynı şeylerden zevk alıp, aynı şeylerden hoşlanmıyoruz ki, aynı frekanstan konuşup yayın yapıp anlayalım.
İyi niyet ve samimiyet içinde birbirimizin menfaatine olacak ağzımızdan çıkan tüm sözler sanki bir mermi gibi karşımızdakinin kafasına çarpıp ya geri dönüyor. Ya da sekip hedefsiz başka bir yere giderek farklı anlaşılıp farklı yorumlanarak anlamsız bir hale geliyor.
Dolayısıyla yazılıp anlatılıp söylenen bütün sözler ders verici ağırlığını kaybedip havada savrulup uçuştuğundan hiç birimizin beynine işleyip yüreğine inip benliğine yapışıp yerini bulmuyor.
Yürekte yerini bulmayan söz, değersizleşip lüzumsuz hale geliyor. Kulaklar tıkanıp, gözler kapatılıyor. Bu sefer de hem karşı tarafı hemde kendimizi karşımızdakilere anlatıp ifade etmemiz zorlaşıyor.
Bu sefer de kendimizi ifade etmek için ya çok aşırı süslü sözlere ya da öfkeye sarılıp kendimizi kaybediyoruz.
Bu arayış artık bilmeli. Yoksa beyinlerimiz boş şeylerle dolup, yüreklerimiz şişecek. Hiç kimse himsenin sözüne değer verip dinlemeyecek. Hiç birimiz birbirimizi anlamayacağız. Birbirimize insan olarak değer verip etkilyerek bir arada yaşamayı kolay kolay öğrenemeyeceğiz.
Hayatı okuyup dinleyip öğrenip birbirimizi eğitip etkilenmeyince de hiç kimse kimseyi sevmiyor. Hiç kimse kimseyi saymıyor. Hep lafta, hep sözde, dilden yüreğe akıp giden boş söz yumağından başka bir şey yok. Bu gidişle de boş havanda su dövmekten biririmize olan güven her gecen biraz daha zayflıyor. Birbirimizi sevip saymamız zorlaşıyor.
Ben böyle düşünüyorum. Bilmem sizler bu konuda neler düşünüyorsunuz?
10.03.2013
