Tatil ve Annem
Ailemden uzakta okuduğum için her yaz tatilinde köyüme ailemin yanına hasret gidermeye giderdim.
Köyden ayrıldığım yıllarda biz üç kardeştik. Daha sonraki yıllarda altı kardeş olduk.
Kardeşlerimle beraber büyümediğimiz için her tatile gittiğimde küçük kardeşlerim bana bir yabancı gibi bakıp yadırgarlardı.
Beni ağabey diye sevseler de yine de inanmayıp benden kaçıp uzak dururlardı.
Her seferinde de anneme sorarlardı.
Anne bu kim?
Neden bizde kalıyor derlerdi.
Annemde ağabeyiniz derdi.
Onlarda anneme madem ağabeyimizse neden bizimle beraber bizim evde kalmıyor. Neden hep bizden uzakta Ankara'da amcamın evinde onlarla kalıyor derlerdi.
Annem cevap vermekte zorlanırdı. Çünkü benim ayrılığıma dayanamayan sevgi dolu o güzel yüreği bir anda duygulanıp coşkuyla kabardı. Birden bire kara bulutların toplanıp oluşturup boşalttığı yaz yağmuru gibi gözlerinden düşen o iri gözyaşlarını bizlerden saklayıp göstermeyerek onlara cevap verirdi.
Derdi ki çocuklar bu sizin ağabeyiniz. O, Ankara'ya okuyup büyük bir adam olmak için gitti.
Derken, bu arada da benim gözlerimin içine bakarak derdi ki, inşallah benim oğlum okuyacak. Önce kendine, sonra bize, daha sonra da tüm yurdumuz insanlarına yardımcı olacak derdi.
Şimdi inanın bende bu yazıyı yazarken her kelimenin her bir hecesine bir damla gözyaşı dökerek yazıyorum.
Neden mi?
Kader beklenmedik zamanlarda ördüğü ağlarlarla beni rahmetli annemin hayalindeki büyüklükte bir adam olmamı engelleyip eriştirmedi.
Gerçi bir annenin bir evlattan beklentisi olan birçok düşünü, daha annem bu dünyadayken gerçekleştirdiğimi düşünüyorum. Bu bana ferahlık verse de ruhumu tatmin etmiyor.
Onun için bu gün yaşım ilerlemiş olsa da ben yinede her şeye rağmen ve hatta kader ve akıp giden zamana da meydan okuyarak ölmeden önce yazıp bırakacağım eserlerimle inşallah önce kendime olan güveni tazeleyeceğim. Sonra da inancımın gereğini yerine getirmek için önce o güzel yürekli güzel annemin bana olan hasretiyle benden saklayıp kardeşlerime cevap verirken gözlerinden akıttığı o gözyaşlarının karşılığını vereceğim.
Daha sonra da dizlerimde derman, gözlerimde fer kalmayıncaya kadar çalışıp çabalayarak, bu fani dünyada küçücükte olsa kalıcı bir eser bırakmak için ölünceye kadar hiç durup duraksamadan okuyup düşünüp yazarak hem rahmetli annemin düşünü gerçekleştireceğim.
Hem de kendi düş ve hayalimi gerçekleştirmek için son nefesimi verinceye kadar elimden gelen gayret ve çabayı gösterip kendi düş ve hayalimi gerçekleştireceğim. Çünkü asıl insanlık ve insan olmanın gereği bu olsa gerek.
Onun için bizlerde en az bizi yetiştirenler gibi olmalıyız ki, insan olup insanca yaşamalıyız. Yaşarken de bizde bizden öncekiler gibi neslimize güzel insan örneği olup onların bizden daha ileride bir hayat yaşamalarını sağlayabilelim.
İşte asıl insanlıkta, insan olmakta budur diye düşünüyorum.
Şimdi bana bu yazıyı yazdıran annemi rahmetle anıyor, yüce Allah'tan da mekânının cennet olmasını diliyorum...
