Son Arzum Çilek
ÇİLEK MEVSİMİ
Oyunun adı kader,
Kaderin içinde AŞK…
Henüz 19 yaşında,
Bir istiridyenin içindeki inci tanesi gibiydi.
Çocukluk çağını yeni bitirmişti. Çok seviyordu. Eşini. Aşkı tatmıştı.
Ölesiye sevmek buydu.
Pembe panjurlu ev hayali vardı. Bahçesinde çocukları…
8 Mart Dünya Kadınlar Günü, çok güzel anlattık karşı cinslerimizle kadınları… Milyon kadın
elele verdik danslar yaptık.
Kadın güçlüdür, kadın sevgilidir,
En önemlisi kadın HAYATTIR.
Emektar, çalışkandır.
Pınar, Ayşe, Canan, ne fark eder? Adı konmuş işte…
Önce dayak atılarak işkence gören, yetmedi, kızgın ütü ile dağlanan canlar…
Bunu yapan kendini insan diye adlandıran yaratıklar…
Kadını çok amaçlı kullanan sadistler…
Töreye kurban giden hayatlarının baharında ki fidanlar, sizler çiçekli elbiselerinizle donatmıştınız bedenlerinizi.
Doğada gördünüz mü horozun tavuğa, köpeğin köpeğe, aslanın aslana, kuşun kuşa, balığın balığa ve daha sayısını milyon kez artırabileceğimiz canlın türünde var mı böyle vahşet?
İnsanın değerleri olmalı… Saygısı olmalı kendine, insanlığa, yaşadığı dünyaya…
Sevgin nefes almak gibi olsun. Nefes al, nefes ver ama bırak alıp, verdiğin sevgi olsun.
Adı konan çiçekler çok sevmişti hayatı. Her şeye rağmen sevdiceği istese de birileri onu istemiyorsa hayatı son bulmalıydı. Dayak mı? Vız geliyordu. Sevgisi daha doruklardaydı…
En son yaptığı telefon görüşmesinde çok iyi olduğunu sadece canının çilek istediğini belirtmişti. Çünkü çilek mevsimiydi. Aslında malta eriği, kayısı da giriş yapmıştı şehrin hal pazarına.
Çileğini yedikten sonra uçamaya hazırlandı farkında olmadan,
Ve uçtu sonsuzluğa, çok sevdiği erkeği tarafından acımasızca işkence yapılarak… Suçu mu sevmeyi bilmeyenleri sevmek…
Sevgi, yaşam felsefemiz olmalı…
İnsan Hakları başucu kitabımız…
Bir film görmüştüm
Gerçekten insanlar birbirini seviyordu…
