Sokak İnsanı
Bakma yerimi yadırgayıp yatağımı aradığıma,
Şımarıklıktır benimkisi...Senin soğuk kaldırımları rahat bir yatak, gazete parçalarını yorganınmış gibi kullanıp, rahat uyumanı kıskanırım.
Bundandır huzursuz uykularım, dönùp durmalarım...
Tek kıskançlığım bu olsa keşke,
Sen küçük yaşta sokakta yaşamaya mecbur kalırsın çeşitli sebeplerden,
Ben küçük yaşta yarış atı gibi sınavlara girmenin sıkıntısını yaşarım çeşitli sepelerden...
Sen kar kış demeden, gece günüz fark etmeden sokakları gezersin mecburen,
Ben her fırsatta, okul ve kurs gezerim mecburen...
Senin ömrün sokaklarda geçerken,
Benim ömrüm sınavlarla geçer...
Sokaklar sana ufacık şeylerle belki hiç bir şeyle yetinmeyi öğretirken
Yaşam çevrem bana az ile yetinmemeyi öğretir...
Sen hatalarınla sorumlu olmazken,
Ben ufak hatalarıma bile ağır bedeller ödemek zorunda kalırım...
Bu yüzden seni hep kıskanırım,
Oysa sen bir lokma ekmek ararken,
Ben her yemeğe burun kıvırır ya da değişik lezzetler arar dururum.
Sen üzerine giyecek kıyafet ararken,
Ben onca kıyafetin arasında hiç kıyafetim yok deyip ağlar dururum...
Sen kalacak yer araken,
Ben sürekli kaldığım yeri değiştirmek için uğraşırım...
Sen bir lira kazanmak isterken,
Ben kazandığım paranın azlığından yakınır dururum...
Sen herşeye rağmen gülmeyi başarırken,
Ben hiç bir şeye rağmen somurtmayı başarırım...
Aslında hangimiz hayata daha küskün ya da bağlı bilemem..
Bildiğim bir şey var ki;
Sen herşeye rağmen İNSAN GİBİ YAŞAYA BİLİYORSUN...
Ben ise İNSANLIĞIMIN FARKINDA DEĞİLİM....
En basit örneği:
Senin her gün sokaklar da yaşamana izin verdiğim gibi seni görmezden gelmemdir.
Oysa düşünmek bile istemem yaşadığın acıları.
Ben yaşadığım tüm rahatlığa rağmen insan olmayı senin gibi bilemem.
Sen her şey için şükùr ederken, ben her şeye isyan ederim.
Ey sokakların insanı, senin yanında beş kuruşluk yok değerim... (a.o)
