Şiddet Mahkumları
Bugün kalem başka konuya gitmez, söz varmaz. 25 Kasım Dünya Kadına Karşı Şiddeti Önleme Günü. Bunca kadın acı çeker, yaşamını çoğu zaman en yakınının elinde yitirirken elbette konuyu gündemin en üstüne taşımalıyız.
Gelin bugün sadece bu konuya kilitlenelim. Ama kesinlikle çözüm önerilerini konuşmalıyız.
‘Şiddete hayır’ demek yetmiyor artık.
‘Ceza artırımlarına evet’, ‘sığınma evlerinin sayısının artmasına evet’, ‘şiddet gören kadınların başka kentlere taşınması sağlanarak iş bulunmasına evet’, ‘şiddet uygulayanlara kelepçeli cezaya kesinlikle evet’ ve daha belki daha onlarca önlem mutlaka!!!
2014 yılının ilk altı ayında 61 kadın gördüğü şiddetle yaşamını yitirdi. Sayı gittikçe artıyor. Ağustos ayında şiddet sonucu hayatını kaybeden kadın sayısı 14 oldu.
2013 yılında şiddet gören kadın rekoru İzmir’indi. 1213 vakayla (ancak resmi kayıtlara yansıyanlar) ‘Acının Rekortmeni’ olduk.
Ülkenin en medeni, uygar, kadınları özgür kentinde tablo budur!!!
İki ayrı Türkiye gibi, iki ayrı İzmir olduğunun belgesi.
Bu konuda belki tek memnun edecek gelişme varsa o da, çözüm önerilerine yönelik seslerin, çabaların yine İzmir’den yükselmesi.
LİYAKAT ÖRNEĞİ
İzmir Barosu’nun kadın avukatları ‘gelincik’ projesi kapsamında özveriyle çalışıyor. 444 43 06 telefondan kendilerine ulaşan şiddet mağduru kadınlara ücretsiz avukatlık hizmeti veriyor, kadınları sığınma evlerine yerleştiriyorlar.
Tabii oradan sonrası ayrı soru işaretleri.
Liyakat Derneği de farklı, dikkat çeken bir çalışma başlattı.
İzmir ve İtalya’da eşinden şiddet görmüş 100’er kadın ile görüşecekler. Kadınların şiddet sonrasında yaşadığı sorunlar tespit edilecek.
Hazırlanacak rapor Türkiye’nin şiddete karşı yol haritası niteliğinde olacak. İtalya ve Türkiye’de ilgili tüm resmi kurumlara sunulacak. Sığınma evlerindeki kadınların istihdamına yönelik çalışmalar ortaya konulacak.
GERİ DÖNÜYORLAR
Ve asıl meselelerden biri... İzmir Barosu’nun çalışmalarına göre,
İzmir’in şiddet gören kadınlarının yüzde 70’i evine geri dönüyor.
Şikayet dilekçelerini geri alıyorlar.
Çünkü mağdur kadınların kimlik bilgileri gizleniyor. Kimliği olmayan kadın ne hastaneye gidebiliyor, ne otobüs kartı çıkartabiliyor.
Mecburen yine evine dönüyor. Bu kez yaşamak için, şiddete sığınıyor.Biz de tedbirler aksine daha çok öldürüyor, bu kez erkeklerin şiddet eğilimi kine dönüyor.
Avrupa ülkelerinde şiddet vakaları az değil ancak ölümle sonuçlananların sayısı az .
Demek ki adam gibi sonuna kadar koruyorlar.
Belki onlarda uygulandığı şekilde, şiddete meyilli erkekleri rehabilite etmek gerekiyor.
Diyorum ya bugün ‘Şiddete Hayır’ demekle yetinmeyelim, ister tek başımıza ister bir sivil toplum örgütüyle birlikte hangi çözümü benimsiyorsak onu dile getirelim.
Kadınları kendilerine şiddet gösteren adamlara yeniden mahkum eden bir sistemi ne kadar zorlarsak, o kadar iyidir.
