Sensizliğin Hasreti
Biliyor musun sen olmadan hiçbir şeyin tadı yok. Geceler daha uzun, daha soğuk. Sen gittikten sonra uykularım kaçtı. Ne tarafa baksam gözlerim hep seni aradı, sanki yıllarca ayrı kalmışız gibi. Gidişin mecburiyetti biliyorum ama inan yokluğuna tahammül etmek o kadar zor ki nasıl anlatayım.
Senin yerini başka bir şey de tutmuyor. Sen bana yoldaştın, sırdaştın, dahası bana yaşama umudunu veren bir dosttun. Günün her anını paylaşırdık biliyorsun, bir birimizi kırdığımızda olmazdı hiç. Sen evhamlanırdın, içlenirdin çoğu zaman hatta kendini çok üzdüğünde olurdu. Kaldıramazdın her şeyi, ağırlığını hemen hissederdin. Yüreğin dayanmazdı hiçbir acıya ya da kedere ama ben hep teselli ederdim seni hiç yalnız bırakamazdım hep yanındaydım. Bizim sevgimiz süslü, püslü laflarla değil gerçek sevgiydi, biz öyle sevdik bir birimizi.
Sen gidince sanki yaşam sona ermiş gibi oldu biliyor musun, her yer ıssız ve sessizdi savaş sonrası durgunluğu gibi. Nereye baksam yoktun hiçbir yerde ama bilirsin sen benim hep içimdesin. Çok iyi bil ki hep orda olacaksın. Sen o kadar güzelliklere layıksın ki bunu ne kelimelerle ne de cümlelerle anlatamam.
Sana hep derdim ya hani seni benden başkası taşıyamaz diye bu çok doğru seni gerçekten ancak ben anlarım, ben okurum, ben yazarım. Çünkü sen gönlümde o kadar yücesin ki bende ancak seninle var olabileceğimi sanıyorum. Galiba biz bir birimiz için yaratılmışız.
Bak ne diyeceğim; bir daha ayrılmak gerekirse, mecburiyette olsa beraber gideceğiz. Böyle olmuyor be dost, çekemiyorum artık sensizliği. Çünkü yağmurda beraber ıslandık, soğukta beraber üşüdük. Birlikte omuzladık hayatın en ağır yükünü. Birlikte katlandık varımıza, yoğumuza.
Bazen içime bir karamsarlık çöküyor sanki hiç gelmeyecekmişsin gibi hemen sarılıyorum telefona sesini duyunca serinliyor yüreğim. Gidişin mecburiyetten demiştim doğruydu ama bu gidişin çok ağır geldi bana omuzlarıma öyle bir ağırlık çöktü ki sorma gitsin.
Yalnız şunu iyi bilmelisin bir an bile aklımdan çıkmadın. Sana ait olan bir şeyi görünce hatırladığımı sanma sen hep benimleydin yokluğunda bile.
Hayatı o kadar güzel paylaştık ki seninle bunca sene en acıyı bile tatlı yapmayı başardık belki de bu yüzden zor geliyor bana sensizlik. İnsanın yaşamında alışamayacağı bir şey yok aslında üzerinden zaman geçtikçe alışılıyor bir şekilde asıl alışılmayan aradığımda seni bulamamak, sesini duyamamak, sıcaklığını hissedememek. Bunlara alıştım desem yalan olur, zaten sende inanmazsın bilirim.
İşte böyle dost, sen gideli gönlüm hüzünlüdür hep, gülmek bile gelmez içimden, yanık Türküleri dinler dalar giderim. Şimdi geleceğin günü dört gözle bekliyorum o kadar özledim ki seni, dağlar kadar büyüdün gözümde. Ha bir de şu var bak canım insan ayrı kalınca ne kadar sevdiğini daha iyi anlıyor. Yüreğinin ne ile dolu olduğunu daha iyi görüyor.
Sakın demeyesin ben yokken kıymet veriyorsun diye. Sen her zaman kıymetlisin, değerlisin benim için. Bu değerin ve kıymetin asla değişmeyecek. Şimdiye kadar sana nasıl baktımsa hep öyle olacak. Ve yine diyeceğim sana; seni benden başkası anlayamaz, taşıyamaz.
Bu günlerde geçecek, yine kavuşacağız, eski günlerimizi yaşayacağız. Sağlık ve selametle dönüşünü bekliyorum. Aynı temiz yüreğimle ve saf bedenimle. Yolun açık, dönüşün tez olsun canım. Sensizliğin hasreti çok zor.
