Sakarlı Gönül Hediyesi
Hani bir sarı yaprak düşerken görürsünüz ya bazen; siz onu içinizden mi yoksa içinize mi düştüğüne karar vermezsiniz.
Bir boşluk hissedersiniz sadece.
Başı ve sonu olmayan…
Zamanın durduğu andır. Mekânın başka boyuta geçtiği an…
Şaşkınlık, hayret, memnuniyet ve tebessüm…
Hepsi iç içe girer. Ne izahı vardır, ne açıklaması. Akıl devreden çıkar. Konuşan gönüldür, gönüllerdir.
Gönül bu! Kelimelerle değildir onun cümleleri…
Harflerle değildir…
İşaretle hiç değildir.
Bir boşluk anında “sükût” konuşur o an.
Gevezelik değildir sükûtun lisanı…
O dilsiz konuşur sizinle…
Siz kulaksız duyarsınız onu.
Bütün uzuvlar dışarıda kalır. Karışmaz işe. Karışmak istemez. O nasıl bir “efsun” ise bozmaz onu.
Dilsiz ve kelimesiz konuşmak…
Dilsiz ve kelimesiz anlatmak…
Harfsiz ve kelimesiz dinlemek…
Ve…
Anlamak…
Anlatana bağlı bir meziyet bu…
…
Elleri titreyerek geldi yanıma, gözleri ışıl ışıl...
Ve ardında diğer mesai arkadaşları.
Okulda olmayanlar “gönüllerini” göndermişler hediye kabına.
Görmesini bilen görebiliyor…
“Beğenirsiniz umarım” diyor gülen bir çift göz…
ve yürek ordusu…
Ben de titreyerek alıyorum uzatılan hediyeyi.
İçinden “gönül” çıkıyor okulumuzun öğretmenlerine ait.
Gönül ki lisanı sükût…
Sükût ki kelimelerden ağır.
Siz “sükût” ile “gönül”ü yan yana getirebildiniz mi hiç?
Deneyin…
Bakın hangisi ne söylüyor, hangisi ne anlıyor…
“Gönül” hediyeniz en müstesna yerde saklanacaktır efendim.
Hepinize gönülden teşekkürler.
