Pusu ve Düello
Akşam karanlığı çöküyor.
Saat 18.30 suları…
* *
Partinin Bayındır, Beydağ, Kiraz, Ödemiş ilçeleri dolaşılmış.
İki hafta sonra yapılacak il kongresi için destekler alınmış.
Günün son durağı Tire.
Neşeli, moral yüklü, erken kazanılmış zaferin kutlandığı hava içerisinde ilçeye gidiliyor.
İşte o anda…
İzmir Milletvekili Kemal Anadol’un telefonu çalar.
Genel merkezden arayanlar Anadol’a yarın sabah mutlak Ankara’da olmasını iletir.
Birkaç saniye sonra vekilin yüzü gerilir.
Kesik kesik ‘evet’, ‘hayır’ , ‘olamaz’ kelimeleriyle birlikte anlama onaylı, burundan sesler çıkarır.
* *
Belli ki bir olumsuzluk vardır.
Anadol, “Kendiniz söyleyin” der.
Özel minibüs içindeki CHP İl Başkanı Rıfat Nalbantoğlu’na telefonu verir.
Ne olduğunu anlayamayan İl Başkanı, çok güvendiği Genel Sekreteri Önder Sav ile konuşur.
“Takdirlerinizdir” yanıtını verir, donuklaşır.
* *
Sözel ileti, 27 Şubat’ta yapılacak il kongresi ile ilgilidir.
Nalbantoğlu’na aday olmaması, Genel Başkan Deniz Baykal’ın talimatı olarak açıklanır.
Yorum yapılmaksızın şoföre talimat verilir:
“Tire’ye girme… İzmir’e dönüyoruz…
* *
Araç içindeki beş kişi “Neden, niçin” diye birbirine sormaz.
Zaten söylenecek ne vardır ki?
Veya savunulacak hangi ilke?
* *
Atamayla göreve gelen, seçimle bir kez daha başkanlığı garanti gören Nalbantoğlu’nun ağzında sakızdı:
“Siyasette artık pusu kurulmamalı…
Düello geleneği yaşatılmalı…
Açık, net, mert ve demokratik olunmalı…”
Oysa…
Sonraki ilk resmi açıklaması şöyle oldu:
“ Bu yaşadıklarım, insani açıdan dayanma gücümü aştı”
* *
Maalesef politika böyle…
Pususu çok, düellosu yok!
Bir telefon, üç-beş kelime…
Her şeyi içeriyor.
İnançları da siliyor.
*****************************
