Olmayanlara Özlem
Öyle anlar olmalı ki, kendi toparlamak için uzak ama güzel diyarla gidebilmeliyim. Hani yeşilliğin ve sessizliğin bol olduğu bir yer.
İnsanların az olduğu, doğanın hakim olduğu, elektriğin olmadığı bir yer olmalı. Her şeyi tek başıma, belki de seninle yaptığım güzel bir yer.
Gün boyu iş kaygısı, zaman kaygısı olmadan rahatça gezebilmeliyim. Her anın, her dakikanın huzuruna vararak. Elbette ki sende yanımda olmalısın. Ama hiç konuşmadan sessizce... Sadece varlığın ve sen. Belki etrafımı saracak etten bir duvar, belki de ellerimi ellerinin arasına alıp sıcaklığını hissettirecek sevgili, kelimesiz, sessiz ve sakin. Sanki konuşmalar tüm her şeyi bozacak gibi susmalıyız. Anı yaşamak derler ya! Tıpkı onun gibi...
Hayal bu işte sevgili; olmayan sen ve olmayan uzak şehir...
Boğulmak işte bu, yorulmaksa göbek adı... Yine hüzün sardı her yanımı. Olmayan sana ve şehre özlem duydum. Hırçınım her daim, yaşam kavgası bu ise bende bu kavganın içerisindeyim. Koşturmayı seviyorum, insanlarla dertleşmeyi, sohbet etmeyi, gülmeyi. Aslında seni istemiyorum sevgili. Çünkü sen hayatıma girersen sanki her şey daha kötü olacak gibi... Tüm hayatımı sana odaklamak, bir şeyler yapıyorsam seninle birlikte yapmak, belki de senden izin almak ki izin almayı sevmeme rağmen... Her şeyi tek başıma yapmaya alışmışım ya. İşte bunlar bana ağır geliyor sevgili. Benim için sevgili demek: biz demek, bir bütün demek. Sevgiyi iki bacağın arasında aramamak demek... Saygının ve sevginin içinde barındığı, diğer üçüncü şahıslara kapalı, belki bir baba, belki bir ağabey, belki bir dost, bir sırdaş ve en önemlisi sevgili... Ama korkuyorum sevgili, çünkü gördüğüm her birliktelik tüm bunlardan yoksun veya birazını içinde barındırıyor. Bu yüzden istemiyorum seni...
Korkular hayal etmeye engel mi? bence değil. Ne kadar istemesem de, ne kadar yaşam kavgasından yorulsam da bu hayaller beni ayakta tutuyor. Susuyor ve duruyorum ve bunları yaşıyorum. Kimsin, hangi vücutta barınıyorsun, ne iş yapıyorsun bilmiyorum, ama hayalin hoşuma gidiyor hele ki olmayan o şehir olmayan o doğa...
Benim yaşam kalitem, bana hayat veren hayallerim, size hep özlem duyuyorum ve siz olmadan da hayat çok renksiz, tatsız, tuzsuz. İyiki varsınız...
Ve kim bilir belki bir gün hayal olmaktan çıkar, gerçek olursunuz. Asla korktuğum gibi de olmazsınız...
Duyguların ve güzel yazın için tebrikler..İHG
Mart 2nd, 2011 at 19:25