Müsait Bir Zaman da İnecek Var!(IV)
"Gecesi sabahında unuttuğum sevgili"
"Zaman hızla akan bir nehir ve bizler onun içindeki zerrecikleriz."
Gece tükenmek bilmiyordu, ne yol bitiyor, ne de zaman geçiyordu. Uyku aralarında düşlenen gerçeklere benzemeye başlamıştı yaşadıklarım.
Hikayeler kafamda biriktikçe gerçeklikten uzaklaşıyordum sanki. Geçmiş zamanlar, bilmediğim hatıralar, görmediğim yüzler.
Şimdi otobüsün içi bir kat daha karanlık görünüyordu gözüme. Artık insanların seliütini seçemez olmuştu. Yanımdaki ihtiyar bile sanki görünmez olmuştu.
Terle karışık yanık kokusunu hissetmeye başladığımda yine bir şeylerin başlamak üzere olduğunu artık biliyordum.
Hiçbir söze gerek kalmadan otobüs durdu. Ben sakince ve kendimden emin adımlarla kapıya doğru yöneldim ve indim.
Hangi yılda olduğumu daha dışarı adımımı atar atmaz anlamıştım.
Yanan bir bina, ellerinde meşalelerle kükreyen bir kalabalık ve bağırtılar arasında seçebildiğim kelimeler.
"Yakın hepsini, yakın bu kâfirleri, katli vaciptir hepsinin."
Yanıyorlardı.
Ülkemin aydınları bir grup meşaleli adam tarafından yakılıyordu.
İnsafsızca.
Her çığlıkla beraber meşalelerin alevi daha fazla yükseliyordu sanki. Birkaçıyla göz göze geldim. Gözlerinde salt öfke ve nefret vardı. KORKTUM.
Ve nefret ettim o anda kendimden. Korktuğum için , yardım edemediğim için, engelleyemediğim için. Nefret ettim, insan olduğum için. En çokta kendimden nefret ettim. Durup sadece seyrettiğim için.
Yanıyorlardı, insanlardı, yanıyorlardı, aydınlardı, ve aydınlatıyorlardı vücutlarından çıkan alevlerle.
"Gebertin bütün hepsini, cehennemi tattıralım onlara."
Bunları bir insan söylemiş olamazdı.
Ama oluyordu işte, durmadan yanıyorlardı, yandıkça kalabalıktaki nefret ateşi yükseliyordu.
Yer ve gök alev almış, insan bedeninin ateşiyle bir olmuştu.
Her yanda terle karışık , yanan et kokusu vardı.
Utandım.
Korktum.
İğrendim.
Ve nefret ettim, İNSANLIĞIMDAN.
Gözlerimi açtığımda koltuğun kollarına tırnaklarım geçmişti ve yaşlar durmadan akıyordu gözlerimden. Utanıyordum.
-
Devam edecek!
Hakikaten insanlık adına utançtan da beter bir vak'aydı. Müslümanlık adına yapılmış olması ayrı bir iğrençlik. Söz bulamıyorum. Ancak toplum psikolojisini iyi bilenlerin hangi iğrençliklere imza atacaklarını gördük.
Ağustos 30th, 2010 at 00:07