(Merhum) Hacı Emine Çetinkaya ve Niyazi Babanın Ebebesi!
Niyazi Çetinkaya, Çetinkaya Ailesi’nin ve Adananın renkli simalarındandır.
Ticari performansı, terbiyesi, duruşu dahası da dobra ve mertliğiyle takdir ettiğim, sevip saydığım bir güzel insandır. Niyazi bey aynı zamanda koyu birde FENERBAHÇELİ’ dir.
Geçmiş yıllarda (merhum) Kemal ASLAN dostumla birlikte Niyazi Baba’nın Gülek’teki yazlığında muhteşem bir final maçı izlemiştik.
Kambersiz düğün olur mu?
Elbette olmaz, rahmetli Kemal ASLAN ile Niyazi Bey’in oturduğu siteye girdiğimizde, Niyazi Bey’i prıl prıl bir çayhanede dostlarıyla sohbet ederken bulduk. Geleceğimizden haberi olduğu için bekleniyorduk.
Maç çoktan başlamış 15 dakikada geçmişti.
Televizyonu açtığımızda golsüz beraberlik devam ediyordu.
(merhum) Kemal ASLAN koyu bir GALATASARAY’lı olup, aynı takımı tutan Çetinkaya Ailesi’nin Prensesi diye tabir ettiğim Niyazi BEY’in Eşi Emine ÇETİNKAYA ile acil ve anlık bir ittifak oluşturmuşlardı.
Hop oturup hop kalktığımız maç berabere bitmiş dostluk kazanmıştı.
0 gün (merhum) Emine ÇETİNKAYA’nın kendi elleriyle yaptığı kebabın tadı hala damaklarımda dır. Kemal ASLAN ki, yemekler konusundaki uzmanlığı tartışılmayan bir simadır. O bile o güne kadar böyle lezzetli bir kebap yemediğini itiraf etmişti.
Yemek sonrası kahveler içilip çaylar ikilenip muhabbet koyulaştığında, bir ara Niyazi bey dili tutulmuş gibi: “E..Be..be..be…” gibi sağır ve dilsizi oynamaya başladı.
Emine Hanıma ne oluyor ne yapmaya çalışıyor dediğimde Emine Hanım: “..Yıllar önce yanımızda çalışan adı Mustafa olan sağır ve dilsiz engelli bir bekçimiz vardı. Niyazi bey ona yediğinden yedirir, giydiğinden giydirirdi. Konuşan ve duyanlardan daha samimi ve sadıktı. Niyazi ile her eve gelişimizde bekçi Mustafa kapının tam önünde yatar, kaldırdığımızda da E..be..be..be ye..me..me… derdi.
Niyazi beyle çok iyi anlaşırlardı.
Yıllar önce Bekçi Mustafa Hakkın rahmetine kavuştu.
Niyazi bey rahmetliyi hatırladığı zaman onun anısına binaen, bu şekilde sağır ve dilsizi oynar zaman, zaman…
Bir gün bir reste ranta yemeğe gitmiştik. Niyazi bey durmadan konuşuyordu şef garsona bir de yemek siparişi vermiştik.
Siparişi alan şef garson geri döndüğünde, Niyazi Bey’i böyle sağır ve dilsiz görünce hayretini gizlemeyip sordu:
-Abla bu adam az önce konuşuyor bülbül gibi şakıyordu, şimdi neden konuşmuyor, konuşamıyor? dedi. Bende Niyazi Bey’in bu ve benzeri alışkanlıkları vardır kusura bakma dedim.
Bitip tükenmeyen kahkahalar, esprili sohbetten sonra, Adana’ya döndüğümüzde, gündüzün aydınlığı nöbeti geceye devretmiş , manhattan’a benzeyen Kuzey Adana’nın ışıkları parıl parıl parlıyordu..
Ömrümüzden bir yaprak daha düşmüş, zaman yıldırım hızıyla akıp gidiyordu..
Asrın Aliminin ifadesiyle: “Bu dünya ebedi kalmak için yaratılmış bir menzil’ miydi?
Yoksa Niyazi ÇETİNKAYA’ nın, E..Be..Be..si içinde gizlenen Rahmetli Mustafa’nın yaşama karşı olan sadakati mi?
Sizce hangisi?
Not: Dün saat 15 civarında Hakka Yürüyen, Çetinkaya’ların değerli Prensesi, İlhan, İrfan, ihsan ve biricik kızı sevgili Şeyda’nın Anneleri, Niyazi Baba’nın Gönlünün Sultanı Emine ÇETİNKAYA Hanıma Allah’tan rahmet ve mağfiret, kederli ailesine, yakınlarına sabır ve metanet dilerim . Ailenin Başı sağ olsun..(Yüksel MERT)
BİR AYET
Andolsun ki sizi biraz korku ve açlıkla, bir de mallar, canlar ve ürünlerden eksilterek deneriz. Sabredenleri müjdele.
BİR HADİS
Allah bir kuluna hayır murad ettimi onun cezasını tacil edip dünyada verir; bir kulu hakkında da kötülük murad ettimi onun günahlarını tutar, Kıyamet günü cezasını verir."
BİR SÖZ
İhtişam bakışında olmalı, baktığın şeyde değil…
