Kredi Kartı Mağdurları Ne Olacak?
Ülke türban sorununa kilitlendiği için şu sıralar diğer hiçbir problemimiz dikkate dahi alınmıyor.
Türbanla yatıp türbanla kalkar olduk. Eh, sağolsun yaygın medya da alabildiğine bu sorunun üzerine mal bulmuş magribi gibi atlayınca, 70 milyonun tek derdi türbana kilitlendi.
Televizyon kanallarından birinde kredi kartı ile ilgili bir program var ve kredi kartı mağdurları, artık faizlerini dahi ödeyemedikleri borçlarından kurtulmak için intiharı seçmeye başlamış.
Zaten gazetelerin üçüncü sayfalarında bu sorunu ve intihar olaylarını bol bol okuyoruz. Olayın böyle devam etmesiyle de daha da çok okuyacağa benziyoruz ya...
Bir polis memuru bağlanıyor ve kendisinin de intihar etmek istediğini bu sırada eşinin üç aylık hamile olduğunu hatırlatıp, intihar olayından vazgeçtiğini söylüyor.
Nedenini de teşkilatının intihar etmesi durumunda geride kalanlara ne tazminat ne de maaş bağlamadığı için onların çok daha fazla mağdur olacağını gösteriyor.
Aslında, ülke genelinde korkunç bir trajedi yaşanıyor. Hergün onbinlerce insanımız bu travmaları değişik şekillerde yaşıyor.
Şimdi, bu polis memuru gibi belki de binlercesi bu sıkıntının pençesinde kıvranıyor ve hepsinin kafasında çok farklı kurtuluş planları yer alıyor. Peki böylesine büyük bir açmaz içerisinde kıvranan polis memurlarının ne kadar verimli olacağı düşünülebilir?
Böyle bir memurun sağlıklı bir şekilde görev yapmayacağı herkesce bilinen bir gerçek. Kafası bunlara takılmış bir memur, karşısında itiraz eden birisine acaba nasıl davranır? Yetkililer herhalde bunun da hesabını yapıyorlardır?
Asıl bir başka konu ise AB ülkelerinde kredi kartı faiz oranlarının yüzde 10-15 arasında olmasına karşın bizim ülkemizde aylık olarak yüzde 5 olması!..
Tabii bu durum kredi kartı borcunun ödenmemesi durumunda bileşik faiz usulü ile yüzde 100’ün de üzerine çıkabiliyor. Böyle bir durumda da, bırakın ana parayı ödemeyi, kredi faizlerinin dahi ödenememesini beraberinde getiriyor.
Sistem öyle bir kurulmuş ki, tamamen kredi kartı alanların ve de kullananların bu sistem içerisinde boğulmasına yönelik programlanmış. Hani elini veren kolunu dahi geri alamasın diye.
Herkes, sokak ortalarına atılan masalarda peynir ekmek gibi kredi kartı dağıtıldığından, posta kutularına kredi kartı gönderildiğinden bahsedip, kullananların da “ayağını yorganına göre uzatması” gerektiğinden dem vuruyor.
İyi güzel de, hani meşhur fıkradaki gibi “hırsızın hiç mi suçu yok?” diye soran da yok!..
Ülkeye yabancı sermaye gelsin diye atmadığımız takla kalmayınca, sonucu da bu oluyor işte.
Bugün 3-4 bankanın dışında tamamın ya yabancıların elinde, ya yabancıların kontrolünde ya da yüzde 50’ye varan oranlarda yabancı ortaklarla yönetiliyor.
Eh adamlar da zaten kendi ülkelerinde uygulayamadıkları yüzde 100 faizi de, nasıl olsa bizim ülkemizde istedikleri gibi uyguluyorlar!.. Böyle faiz cenneti dünyanın neresinde var ki?
Hükümet de, “aman kaçıp gitmesinler” diye sesini dahi çıkaramıyor. Merkez Bankası deseniz keza aynı şekilde. Güya özerk. Artık nasıl özerklikse!..
Artık küreselleşen dünyada, ülkeler tankla topla askerle işgal edilmiyor kuşkusuz.
İşte, böylesine global sermayeler gelerek, elimizdeki avucumuzdakileri üç otuz paraya alıp, bir de sineğin yağını çıkarırcasına, millet olarak hepimizi önce borçlandırıyor, ardından da kölelik devrini getirme girişimlerine başlıyor.
Bilinen bir gerçek var ki, borçlu olan emir de alır. Bugüne kadar başta hükümet olmak üzere, yabancıların hiçbir isteğine hayır diyemediğimize göre, zaten ülke olarak emir alan konumuna çoktan gelmişiz.
Adamlar bizim zaaflarımızı bizden çok daha iyi biliyor. Topumuzu borçlandırıp, ülkeyi bu şekilde vurmanın hesabını ne kadar da güzel yapmışlar!..
Biz de hâlâ emperyalist ülkelerin Türkiye’de gözü var diye hamaset edebiyatıyla zaman öldürüyoruz.
Daha emperyalizmi mi kaldı ki?..
