Köşe Yazarlığında Amatör-Profesyonel Farkı
Yazmış olmak için yazmaya karşı olanlardanım. İlhami (İlham perim) ansızın kapımı çalarsa yazmışım demektir. Gecenin köründe bile pat diye bir seziyle, yataktan fırlayabilirim ben. Bazen günlerce “İlhami nerede?..” diye dolanırım etrafta, konu çıkarmaya çalışırım gazete sütunlarından, incik cincikten, anlamsız suallerden, zımbırtı filmlerden, abuk sabuk hikayelerden, kapı gıcırtısından, komşunun aile içi problemlerinden, arkadaş fiskoslarından, hane gündeminden blablabla… Ama geleceği yoksa ilham perimin, hatim indireyim yine de çalmaz kapımı…
Sonra başlarım yoklamaya, bilindik gazetelerin bilindik köşe yazarlarının esintilerini, onlara uğramış mı ilham perisi diye… Onlar da bir yazar, iki yazar sonra bayarlar… Onlara gelen abidik gubidik acitasyon maillerinin arasından evirip çevirip kakalarlar okurlarına iletileri çoğu zaman… Her yeni gün, başka bir okurunun hikayesiyle bezerler sayfalarını, “yeni yazımı bekleyin, pek yakında” şeklinde reklam kokan ifadelerle geçiştirirler ilhamsızlıklarını, eğer hali hazırda yazıları yoksa...
Onlar şanslıdır baya, amatör takımındakilere göre… Onların golleri geçerli sayılır ve sonunda kaymağı onlar yalar… Bu arada amatör yazarların ilgi odağıdırlar “onları, onlar yapan nedir de, o tahtlara kurulmuşlardır?!” diye.. Amatör yazarlar ise; halen farkındalık yaratma gayesiyle kendi hallerinde takılırlar, meçhule giden gemi misali…
Amatör takımının misyonu bellidir, “iyi bir yazar olmak, kendisini okurlarına ispat etmek, o bilindik gazetelerin bilindik köşelerine bir gün yerleşmek” gibi… Profesyonel takımın ise; bu tür amaçları geride kalalı çok olmuştur… Şimdilerde iki kahve molası, üç beş sohbet, kahkaha hoş beş şeklinde geçen lakırdılar arasında bir paragraf yazı döşenilir ve altına çakılan imza zaten, “yazıyı yazan o olsun yeter be” diyen okura, öyle ya da böyle okutur o paragrafı. Okuyucu; içeriğinde ne olursa olsun, o gazeteyi o yazar için mutlaka alır ve yazısını okur. Böylece onun (meşhur yazarın) zamanında döşediği mükemmel bir makalesi, aylarca karaladığı çızdırık yazılara bedel olur ve okurun kalbinde taht kurmasını sağlar.
Amatördeyse durum farklıdır. Okuyucu, yorum köşesine bir alaycı tebessümle “peh” der ve yeri gelir misafir adı altında sarf edebilir en insafsız sözleri… Oysa ki bay-bayan bilindik yazarlara da gelir argo cümlecikler arada; ama yüzlerce mailin arasından onlar devede kulak kalır… Olumsuz eleştiriler tuzu biberi olur, renkli yazı yaşamlarının…
İşte böyle, ben amatörlük ile profesyonellik arasında yürüdüğüm ince çizgide yazar olamayanları, olma yolunda ilerleyenleri ve bu yolda kaşarlanmışları bu şekilde tanımlıyorum. Peki ya sizler nasıl tanımlarsınız?
Kendinizi eğer yazarsanız, nerede görüyorsunuz?
Yazmış olmak için yazanlardan mısınız yoksa?
Gerçek bir yazar mısınız haa?
Yazarken kendinizi buluyor musunuz? Yazdıkça derinlere dalıyor musunuz?..
Blablabla…
Ha lafı gelmişken, benim İlhami bu ara seyahate çıktı. Ben de baktım yolculuğu biraz daha sürecek, onun adına buraya bir iki cümle sıkıştırayım dedim. İlham perimin gelmesi dileğiyle. Eğer yolda falan benim İlhamiyi görürseniz de, bi zahmet söyleyiverin bi alo desin bana, meraklandım bi hayli bu ara…
Nerdesin İlhami?!...Poffff
Beril hanım, tam olarak duygularıma tercüman olmuşsun.
Ben bu düşünceler içinde olduğum için işte Türkiye'de bir ilk ve tek olan interaktif köşe yazarı gazetesini, yazı bankasını yazar portalini oluşturma gayreti içine girdim ve çok kısa zaman dilimi içinde güçlü yazarlarımızla bu kaleyi örerek bu hale getirdik.
Bu gün için onlar kağıt basıda yazadursunlar. Yarın (on sene sonra) ne kadar kağıt bası gazete kalacak sormak isterim. Gelecek internet gazeteciliğindedir. Bunu şu an o medyanın patronları da bilmektedir.
Bizim buradaki yazarlarımızın yarısından çok fazlası o malum gazetelerin şu ya da bu şekilde köşeyi tutmuş yazarlarından çok çok daha iyi yazmaktalar. Arada bir fark var, onlar orada yazıyor, bizler burada.
Şunu unutmayalım ki, bu kaleyi biz ördükçe büyüttükçe, er geç onlardan çok daha etkin ve görülür ve de okunur olacağız. Bundan emin olun.
Şunu biliyoruz ki, azimliyiz, inançlıyız, ümitliyiz.
Güzel analizin için teşekkür ederim.
Ekim 21st, 2009 at 00:24Amatör takımının misyonu bellidir...
Buraya kadar okudum. Ama bu cümle devamını getirmeme engel oldu.
Sanki ayak takımı der gibi.
Üstüme alınmadım ama aynı sitede böyle bir bakış açısını -varsa- yadırgadım.
Yazmak için değil düşündüklerini disipline etmek ve varsa birşeyler almak için yazanlardanım kendi adıma...
Ekim 21st, 2009 at 00:41Amatör takımını "futbol takımı" olarak da düşünebilirsiniz, "ayak takımı" olarak ifade etmek profesyonel yazarlar grubunda (büyük gazetelerde) yer almadığıma göre herşeyden öte kendime de haksızlık olur:) takımdan kastım ekip anlamındadır, kinayeli ifade kullanmadım tam aksine net bir yazıdır. Kendi yazarlık misyonunuzu açıklamanız son derece tatmin edici, teşekkür ederim...
Ekim 21st, 2009 at 00:50Yok zaten ben yazar değilim, sadece iyi bir okurum.
Ekim 21st, 2009 at 01:03Eğer kendinizi yazar olarak değil, okur olarak tanımlıyorsanız ne ala.. İnsan kendisini nasıl görür-tanımlarsa çevresi de öyle bilir.. Öyleyse iyi bir okur olarak eleştiri bombalarına devam:)
Ekim 21st, 2009 at 01:09Ne olduğum dururken kimin ne ya da nasıl bildiğinin ne önemi var ki?
Ekim 21st, 2009 at 01:25Eleştiri bombası için iyi bir yazı gerek değil mi?
Sonuçta marifet iltifata tabidir...
Siz yazı iyi olsun-olmasın eleştiren birine benziyor gibisiniz.. Ha eğer eleştirilerinizi iyi yazılara gönderiyorsanız da bana yorumlar yazmanız iyi olduğumu düşündüğünüzü gösterir, öyleyse ne ala... Şu da bir gerçek ki marifet iltifata tabiidir tabii ki ancak; eleştiri=olumlu-olumsuz olabilir. Yalnızca olumlu algılanmasına gerek yoktur. Bir yazar her türlü eleştiriyi sırtlanacak kadar güçlüdür:)
Ekim 21st, 2009 at 11:04O halde sözümü "eleştiri bombası" geri alıyorum yorum bombalarına devam:)
Siz yazı iyi olsun-olmasın eleştiren birine benziyor gibisiniz...
Ekim 21st, 2009 at 12:32Çok çabuk benzetiyorsunuz.
Devam meselesine gelince, o kadar vaktim yok maalesef.
4 Eylül 2009 ilk eleştiri gününüz, yaklaşık bir buçuk ay olmuş ilk eleştiriden bu zamana...Demek ki bu kadar zamanda yeterince vaktiniz olmuş, bundan sonra olur mu bilemem...Ben de çok çabuk sizi benzetmemişim malum:) İyi çalışmalar
Ekim 21st, 2009 at 12:38kusura bakmayın, işlerimin yoğunluğundan unutmuşum... bi daha bu kadar ara vermem...
Ekim 21st, 2009 at 13:17Düşüncelerine yürekten katılıyoruz Beril Hanım.
Amacımız, üretken olup ta imkan bulamayanlara güç birliği ve sinerji oluşturma fırsatı sunarak destek olmaktır.
Hep birlikte bunu rahatlıkla başaracağımıza inanıyoruz.
Ekim 21st, 2009 at 14:05Teşekkür ederim saygıdeğer hocam.. Ben de gayet inançlıyım bu konuda sizler gibi..
Ekim 21st, 2009 at 14:09Beril Hanım;
Ekim 21st, 2009 at 19:05Amatör takım oyuncusu olarak bu konuya değindiğiniz için teşekkür ederim. Benim İlhami de kayıplara karıştı, sizinki gelince bana da yollar mısınız? Ona galiba ihtiyacım var.
Ben teşekkür ederim Aslı Hanım, benim İlhami demincekkk gelir gibi oldu, hemen söyleyim ona size de bi uğrayıversin:)
Ekim 21st, 2009 at 21:37Yazı yazabilmek ve bir yazar sıfatı taşıyabilmek çok ayrı birşey olsa gerek.
O zaman işin gücün sadece 'yazmak' olacak.
Sadece birşeyler üretebilmek.
Düşünmek gerekecek.Belki saatlerce...Yılmadan.
***
Aslında,yazmış olmak için dahi her insan birşeyler yazmalıdır.
Francis Bacon' un şu güzel sözünü her zaman hatırlarım:
''Okumak bir insanı doldurur, insanlarla konuşmak hazırlar, YAZMAK İSE OLGUNLAŞTIRIR.''
***
Sevgili Beril ellerine sağlık.Umarım ilham perin çabucak geliverir:)
Ekim 27th, 2009 at 12:28