Kısa Kısa – Seyrek Günler
Şiirimi taştan çıkarırım, dedi. Fakat kadın anlayamamıştı. Dudağını büktü, yeri taradı gözleri; taş aradı gözleri. Asfaltın yanındaydılar. Hiç taş yoktu etrafta. Toprak da yoktu.
***
Kumsallar hıncahınç dolu. Yeşilkent sitesinin aradaki kumsallar da doluydu. Adım atacak yer olmasına rağmen yatıp uzanacak yer bulmak zordu. Fakat bulundu. Bir ağacın gölgesiydi uzandığım yer. Bir havlu. Bir çanta. İkiz yeğenler anneleriyle denize girmek üzere yanımdan ayrıldılar.
Ayak ucumdan eski okulumdan mezun bir kız öğrenci geçti mısır yiye yiye. Beş dakika geçmedi ki bu sefer küçük erkek kardeşiyle ayak ucumda durdular, bir mısır daha yemek konusunda kısa bir diyalog geçti aralarında. Sonra gittiler.
Sonra, ellili yaşlarda bir çift geldi tepemde durdu. Birşeyler konuştular onlar da. Kadın bu kısa konuşmalarında bir ara yanıma kadar geldi. Görünmez gibi hissettim kendimi. Neyse ki bir an göz göze geldik de ha buradayım dedim içimden.
Biraz seyrekleşti havlumun etrafı. Sola doğru bakışımı yönelttim. Sevmediğim, başka bir mezun öğrenci kız gördüm. Yanında 3-4 kız arkadaşı, bir de erkek denize doğru yürüyorlardı. Her yerini inceledim kızın. Tek bilmediğim çıplaklığıydı çünkü. 5-6 ay öncesinde daha inceydi sanki. Benden nefret ettiğini biliyordum. Halbuki iki yıldır haberleri yok onlara büyük bir iyilik yaptığımdan. Çok da önemli değildi benim için çünkü o iyiliği ben de bilerek yapmamıştım.
Bayram sebebiyle böyleydi kumsallar. Kalabalık. Aslına bakarsam, dinlenmek pek mümkün değildi bu kalabalıkta. Belki de insanlar yalnız olmaktan yorulanlar olmak üzere çoğa ayrılıyordu; ikiye ayrılmaksızın. Ses, renk kalabalığı... dinlenmeye sebepti belki. Bakışı, kulağı, bedeni dağıtmak kalabalıkta. Bir yüktür bakış, kulak,beden ruhta;hadi siz inin aşağı ruhiyattan, gezin, dolanın; hafifletin yükünü ruhcağızların
Kuşların isimlerini unuttum... Ağaçların isimlerini unuttum... Gölgesinde yattığım ağaç...neydi o ağacın adı?
