Kısa kısa – Mızıkalı Deli
Saat 23.00'ü geçmiş... Çok ilginç bir şey var sokakta... Hiç ses yok...derken birden mızıka sesleri gelmeye başladı. İlkin bir yalama üfleme alıştırması, sonrasında biraz daha toparlamaya çalışmalar, zırt zurt...
Ben aslında bu gürültü denen şeyin ilmini çözdüm. Bu gerçekten bir ilim; yani, çözmek... ilim filan diyorum; yıllardır incelediğim bu gürültü denen şeyin belirli mantıklarla, ilkelerle açıklanabileceğini zaten hissediyordum.
Kişi, etrafını algılamadığını düşünse de , aslında olup biten her şeyi duyuyor, görüyor. Duyma kısmı şöyle: kişi, son derece pervasız gürültülü bir ortamda yaşıyorsa ve zihin yapısı, gürültü yapanlara benziyorsa şu oluyor: herhangi bir an etraftaki gürültü kesildiği zaman, kendisinin o gürültüyü devam ettirmesi gerektiğini, içsel bir şekilde hissediyor ve gürültü yapma isteği doğuyor. Kişi, kendini sorumlu hissediyor yani.
Gece gece kim çalıyor bu mızıkayı?! diye ayaklanıp salona yöneldim. Ki salon penceresi sokağa bakıyor. Cama yanaşmadan kulak kabarttım.. Fazla bir zaman geçmedi ki bir adam yüksek bir ses tonuyla “bakar mısın!!” dedi. Yani sesi çıkaran kişiyi görüyor olmalıydı. Gece gece ne bu! Ayıptır yahu!... diye feryadı figan etti. Mızıka sustu. Halla halla! nidasından sonra bir daha ses gelmedi.
**
Yeni yerleşeceğim eve gittim bu gün. Hazır mı değil mi diye. Sevimli kediler gördüm bahçede. Bir anne ve iki yavrusu. Sanırım 3-4 aylıklar yavrular.
Yeni evin dolayında oluşacak gürültülere karşı korkunç planlarım var. Yani beni korkunç şeyler düşünen bir kişi olarak düşünmenizi istemem aslında.
Dikkatli düşünün biraz; korkunç olan kim?..Benim kime ne zararım varmış. Benim planlarım var; korkunç olan ise onlar. Yani korkunç olmasalar plan yapmak diye bir şey olmaz. Olsa da sadece plan olur.
***
Siz onları tanımıyorsunuz... Bu memleketteki kimseyi yeterince tanımıyorsunuz siz.
