Kendini “Bil ki”, Kendini “Tanı”yasın (I)
Bu gün okuduğum bir makalenin etkisini yaşayan ben, bazen kendimle savaş veriyorum.
Anlatılanlar, yazılanlar ve okuduklarım en iyiyi bulmak, en iyi hayatı yaşa(t)mak ve en çok da kendimi ve çevremde ki insanların duygularını anlayabilmek için. Fakat son zamanlar da tamamen yığınlaşmış, yalanlaşmış ve laçkalaşmış hayatların girdabına takılıyorum. Kimine iyi derken; sahtekâr davranışlara da şahit oluyorum.
Aldırmıyorum… Yürüyorum…
Sokaklar ve kaldırımlar da, boynumu büküyorum. “Suç benim” diyor, içimde ki dırdırcı! “İnsanları hedef haline getiren suçlu sensin.”
“Hiç çekemem seni, git şuradan!”, diyorum ama susmuyor... “Uğraşma artık benimle, sahtekârlık görmek istemiyorum. Yalancılık, alnınıza yazılmış sizin…” deyip, dırdırcıya sitem ediyorum. Sonra da söyleniyorum;
-Azıcık yalnız kal. “Ama temiz duygularla.”
***
Kendini tanı, bil!
Ha işte, tam bu cümle!!!!
"Kendini tanımak, kendini bilmek.", bütün mesele bunu içselleştirmek, yaşama sunmak. Ve öyle algılanmak, anlaşılmak.
Mücadele dolu zihnimin başköşesin de yankılanan terennümler ve tereddütler. Savaşların en yoğun olduğu insanlığımın tereddütleri, aslan gibi kükrer. Mikrop gibi gezer, bütün kanım da. Ha bu gün, ha yarın derken; anlayışsızlık, bağışıklık sistemimi zayıflatır. Zayıf kalan bağışıklık sistemim git gide, beynim de dolaşan kimlik nöronlarımı ışık hızıyla tarar. Çünkü, kimlik nöronlarımın bağışıklığı henüz zayıflamamıştır. En kuvvetli nöronum budur.
Ben, ben ile savaş-tayım! diyen değerli “Can”, dolambaçlar da gardiyan-laşır.
Düşünür… Düşündükçe bulur. Buldukça yoğunlaşır. Yoğunlaştıkça, dikkati artar. Dikkati arttıkça, uygulama arayışına girer. Tam sonuca yaklaşırken, uygulama zorluğuyla karşı karşıya kalır. Tembellik midir nedir? bunun adı. Hedef hep lakırdıdır. Çünkü en kolayı budur.
"Ne beğenilmektir, ne hastalıktır" çare aradığım.
Tek mesele! ...Tek mesele “KENDİNİ TANI, BİLLL!!”
Kendini bilen, Rabb’ ini bilir…
