Kendine Dönmek
Bazen olur insan ne ileri nede geri gidebilir, gitmek ister ama sanki takati kesilmiş gibi bir adım bile atamaz. Gönlünden çok şeyler geçer hiç birine ulaşamaz, bir umutsuzluk, bir karamsarlık sarar içini. Nerde hata yaptığını sorar kendine fakat yaptığı bir hata da yoktur. Görebildiği tek şey çoğunluğun dürüst olmadığı bir toplumda dürüst olmanın bir işe yaramadığıdır.
Kaybetmeyi göze alamadığı gibi kazanmak içinde bir mücadele etme gücünü göremez kendinde. Onun için sanki bir an her şey bitmiştir ve sona gelinmiştir. Derin bir uykudan uyanırcasına kendini bulmaya çalışır. Düşünceleri alt üst olmuş her şey karışmıştır bir birine. Bu girdaptan çıkabilmek için çözüm yolları arar, maziyi hatırlar, geleceği düşünür. Bir karar veremsi gerekir ne yapmalı, nasıl yapmalı?
Bir an vazgeçer hepsinden hatta yaşamaktan bile ama bunun da yanlış olduğunu bilir, direnmeliyim der kendi kendine. Hayat bir şekilde devam ediyor pes etmemeliyim der.
Sil baştan unutmak ister geçmişi ve her şeyin yeni bir hayalini kurar. Kurduğu hayallerin ona verdiği huzuru mutluluğu yaşar ve keşke böyle olabilseydi, ben bu olabilseydim der. Ama gerçekler dağ gibi ortadadır. Hayalleri bitiverir hemen ne yapalım kader deyip sineye çeker yaşanmışları ve yaşanması mümkün olan her şeyi.
Geriye dönüşün mümkün olmadığını bildiği için içinde bulunduğu yaşamın bir değerlendirmesini yapar. Artıları bir kenara, eksileri bir kenara koyup karşılaştırır. Artıların çok olduğunu görünce yaratana sığınıp şükreder o zaman ve gönlünü bir ferahlık sarar. Yanlışlara düşmediği için de ödüllendirir kendini. Ben burda olmalıyım der.
Asıl özüne döner, olması gerekeni düşünür, doğru olanın yapılmasına karar verir. Beterin beteri de vardır der ve sarılır kendi yaşamına.
Hayat ona özlediklerini sunmamıştır belki ama fazla da cimri olmamıştır yinede. Kendi halince güzel sayılabilecek bir yaşam biçimi vardır. Gözü yükseklerde olmadığı için küçük mutluluklar yeter ona.
Karşısına kullanamayacağı fırsatlar çıkmıştır hiç beklemediği anlarda ama o fırsatları kullanmak, değerlendirmek onun için geçerli değildir. Çünkü onun için zamanı geçmiş ve ulaşılamazdır artık.
Birinin yanında olmayı ister hep ama ona bağlanma cesaretini ve hakkını kendinde göremez. Yalan da söyleyemez kapatamaz üstünü. Onun için önemli olan gerçekleri, doğruları ve yaşanmışlarıdır.
Kaybetmeyi göze alamaz ama kazanmak içinde gayret gösteremez. Yokluğundan yakınır belki ama varlığı da mümkün değildir onun için hayal ettiklerinin. O yine döner kendine ve kendi doğrularına. İşte asıl olan da budur.
Ben ne isem o olmalıyım, nerede olmam gerekiyorsa orda olmalıyım der ve hayatındaki en doğru kararı verir. Onu ne geçici olan iltifatlar ne de sevgiler hayat bağlar, onu hayata bağlayan tek şey kendi kaderi ve kendi iradesidir. Yaşamın eğri ve doğru çizgileri mutlaka olacaktır. Ama bu demek değildir ki dürüstlüğümüzden ödün verelim asla.
İnsan kendisi için bir anlam taşımayan, gerçekleşmeyecek hayaller peşine düşmemeli ve insan olmanın gereği ne ise onu yerine getirmeli. İçinde yaşadığımız toplumun birey olarak bizden beklediği de budur. Her insan kendine dönmeli ve kendisi olmalı.
