Kelimelerin Dili
Kelimeler… Lisana açılan pencere…
İçimizdekileri dışarı kelimelerle çıkarırız. Gizliyi aşikâr etmek kelimelerle olur.
Bizce malum, başkalarınca muamma olan her şey kelimelerle ortak olur. Kelimelerle ortaya konur.
Aynı dili konuştuğumuz halde bazen anlaşamayız muhataplarımızla. Kelimeler meramımızı anlatmaya yetmez çoğu kere. Bazen bir sükût kelimelerin ifade gücünü aşar. Bazen de söylenenden çok, söylenmeyenleri düşünürüz. Kelimelerle ifade edilmeyen öyle manalar vardır ki, söylenen sözden tesirlidir. Bunun için atalarımız “ dinleyen söyleyenden arif gerek” demişlerdir.
Bazen kelimelerle susarız.
Kelimeler; konuşmayı, konuşmalar bilgiyi gerektirir. İlim sahibi olmayan neyi ifade edebilir ki? Kelimeler fikir tarlasının mahsullerdir. Herkes ancak kendi kabı nispetince nasiplenir. İfade etmek kadar istifade etmek de sanattır. Acaba bu sahada eksiğimizi bilebiliyor muyuz? İhtiyacımız ne ve ne kadar? Bu ihtiyacımızı nereden ve nasıl temin edebiliriz?
Bilginin kaynağı sadece kitaplar mı? Ya hayattan öğrendiklerimiz…
Öğrendiklerimizden başkaları da istifade ediyor mu? Kişilerde saklı kalan bilgilerin raflarda unutulmuş kitaplardan farkı ne? Arşivler bile zamanı gelince müracaat yeri. Çünkü, “nelerin” saklandığı önceden belli.
Bilgiler sadece söz ve yazı ile mi açığa çıkmalı? Ya lisan-ı hâl. Kelimelere ihtiyaç duyulmaksızın konuşma. Beki en tesirli yol. Yine de söylenecek sözü olanın her ne surette olursa olsun söylemesi lazım.
Belki çok şeyde olduğu gibi ilim de bir arz talep işidir. Öyle ya “ Marifet iltifata tabidir” sözü boşuna söylenmemiş atalarımız. Biz söz sahiplerine gereken ihtimamı gösterelim ki, onlarda bizim ufkumuzu açacak fikirleri kaleme alsınlar. Yazarlar, şairler, münekkitler/eleştirmenler ve mütefekkirler okuyucuların fahri rehberi olmalıdır.
