Kelebek Etkisi Misali
Susuyorum heybetli olup olmadığımı bilmeden ama isteyerek susuyorum. Yine dalıyorum düşüncelere sonra dalıyorum yine uykuya.. her gece bu senaryoyu yaşamak mı istiyorum ben? Nedense istenilen her durum meydana gelmiyor ama bilerek yaşamın tadına varmak isterken yolda başka tadların esiri olup kendi hayatımı unutabiliyorum. Esir hayatının yanı sıra köleleştiğim durumlar da olabiliyor. Bunun bile farkına varamıyorum zaman zaman.
Her adım bir tecrübe olarak da çıkabiliyor insanın karşısına..anlayana tabi daha çok. Anlayanı getirin deseler şimdi onu da bulmak zor bu devirde. Herkes kendi aleminde bir şeyler yapma çabası içerisine girmiş sanıyor kendini. İki karpuz bir koltuğa sığmıyor ancak bir düşüncenin peşinden emin adımlarla ilerlemenin daha uygun olacağını düşünüyorum. Tabi bunun kendimizce doğru olması gerekiyor.
Bazen sadece kendimizce doğru olması da yetmiyor. Kabullenilen bir olgu olması, daha çok kolaylaştırıyor işimizi. Düşünüyor insanoğlu bu zamana kadar kabullenilen olayların peşine düşseydik bu kadar gelişir miydi insan hayatı ya da bu kadar kaliteli ve teknolojik olur muydu hayat? Tabi ‘hangi hayat daha yaşanılası?’ diye bir soru da kafayı kurcalamıyor değil hani. Geçmişe mi imreniyor insanlık yoksa geleceğe mi? İp üzerinde ilerlerken karşılaştığı düğümü mü çözmesi lazım yoksa daha sonra karşılaşacağı engelleri mi düşünmesi? Hangisi daha mantıklı? Şimdi mantığın ne olduğunu da tartışmayın benle. Mantık işte insan aklına uygun düşen her durumun doğal karşılanması.
Ya da hayatı kontrol altına almak için başvurulan kaynak.
Yorulmuşum besbelli, yolumu çizmişim aslında, içim buruk gibi, gerçek olmasını istediğim şeyler, bir varmış bir yokmuş sanki. Uyurken terlemişim, uyuduğumu uyurken düşüncelere daldığımı fark ediyorum aslında. Nefes aldığımı bile hissedebiliyorum. Uyanık haldeyken uyuduğumu hissetmek ne garip bir duygu. Elinden bir şey gelmiyormuşçasına bir his kaplıyor etrafımı. Ne kadar sayıklasam da bir anlamı olmuyor gerçek hayata ve gerçek dünyaya. Sayıkladıkça yerimde sayıyorum sanki.
Ama daha uyanmak istemiyorum ben. Daha kozamdan çıkmak istemiyorum. Daha zamanı var gerçek hayatı yaşamak için dünyayı insanları anlamak için daha çok düşünmeli daha çok kafa yormalıyım. Çelişkiler içerisinde boğulsam da çıkış yoluna bir adım daha yaklaştığımı hissediyorum. Daha çok düşünülmesi gereken olay ve olgu olduğunu düşünüyorum. Kelebek olabilmek için daha çok zamanım var benim. Kelebek olduktan sonra da herkesin beni ellinin üstünde tutmasını ve hayranlıkla bakmasını istiyorum. Ama şimdi kozamdayım daha çok zamanım var kelebek olmaya. Şimdi susuyorum. Şimdi düşünüyorum ve şimdi kozamda kendimi bulmak, bulduktan sonra 1 gün de olsa mükemmeli yaşamak istiyorum. Kelebek etkisi misali..
Kısacası, hayat, baharı beklerken hep güneşi aramak ama güneşi bulduğunda da onun kıymetini bilmeyen insanların yaşadıklarını zannettikleri küçük bir zaman diliminden ibaret. Daha ne ifadeyle; Bardaktan aldığın bir yudum su, hayata döktüğün bir bardak gözyaşıdır hayat. Buna değer mi peki yaşam?
Ne gariptir ki yine susuyorum heybetli olup olmadığımı bilmeden ama isteyerek susuyorum. Yine dalıyorum düşüncelere sonra dalıyorum yine uykuya..daha kozamdayım ben, kelebek olmaya daha çok var..
Kelebek kadar kısa ömür ama yaşamanın tadını en iyi şekilde çıkarabilen bir insan misali gibi. Duygular akışına bırakılır; akışına bıraktığınız duygularınızı saygıyla selamlıyorum...
Haziran 22nd, 2010 at 16:04