İnsanlığımdan Utanıyorum!
Değerli Okurlarım!
Ülkemizde ve dünyanın dört bir tarafında hüküm süren insan vahşeti karşısında, iyi olabilecek birçok şeyi kaybettim.
Elimde değil zihnimde sadece zalimlerin hakkından gelebilecek yegane güç olan Allah’a inancım kaldı.
Özellikle son günlerdeki kalleşçe, puştça yapılan barış ortamını ve ayrımsız bir bütün halinde ülkenin vicdanını paramparça eden terör saldırılarını, şehit cenazelerini görünce; insan vicdanına olan güvenimi kaybettim.
Komşumuz Suriye’de savaşın ortasında ve ülkemizde sokakta kalıp sefalet içinde dilenen komşularımızı ve kendi yurttaşlarımızı görünce, insan merhametine olan güvenimi kaybettim.
Afrika’nın birçok ülkesinde açlıkla mücadele eden o mazlum insanlara inat, 5 ve yedi yıldızlı otellerde israf sofralarında yerlere saçılan nimetleri görünce, insanın paylaşımcılığına olan güvenimi kaybettim.
Geri bırakılmış, eğitimden mahrum kalmış birçok İslam ülkesindeki iç savaşlarda öldürülen, katledilen, sürülen milyonlarca kardeşlerimi görünce, insanın adaletine olan güvenimi kaybettim.
Daha iyi bir dünya için çalışsınlar diye umut ederek oy verip devletin başına geçirdiğimiz insanların, bu zulümler karşısında sadece nutuk attığını görünce, insanın yönetimine olan güvenimi kaybettim.
Kendi ülkelerinde insanların ayaklarına kıymık batınca dünyayı ayağa kaldıran ama dünyanın diğer yerlerindeki hiçbir ölüme üzülmeyen, vahşete kayıtsız kalan Batı’yı görünce, insanın gelişmesine olan güvenimi kaybettim.
“Komşusu açken kendisi tok yatan bizden değildir.” ve “Kişinin ihtiyacından fazlası onun değil, ihtiyaç sahiplerinindir.” diyen Rabb’in bu sözlerini kulak ardı edip, eften püften meselelerle, Kur’an’ı bırakıp hurafelerle dini yaşayan Müslüman kardeşlerime olan güvenimi kaybettim.
Bir tek; Rahman olan, Rahim olan, yarattıklarını sonsuz seven, yarattıklarına kol kanat geren Allah’a olan inancımlayım artık.
Biliyorum ki O’nun bir planı var. Tüm bu vahşi dünyaya dersini verecek. Tıpkı Nuh’un, Lut’un, Musa’nın kavimleri gibi helak olup gideceğiz, bu zulümlere kayıtsız kaldığımız için.
Ve hesabımız çok çetin olacak.
Böylesine acımasız, merhametsiz bir dünyada acı çeken milyonlarca İNSAN varken, bunları gözlerimizle görüyor, okuyor, seyrediyor ve hissediyor, hiçbir şey yapamıyorsa(K)m; MERTÇE söylüyorum İNSAN’lığımdan utanıyorum!
Böyle elimden hiç bir şey gelmeden buğzederek ve beddua ederek yaşamaktan…
Ya siz?
ATATÜRK KÖŞESİ
Cumhuriyet, kimsesizlerin kimsesidir…
DÜŞÜN-TAŞIN
Güç aslanın pençesinde yiğidinde dizindedir. Her kim yüzden aşağı yaşıyor ise günah onun özündedir…
AFORİZMALARIM
Hatalarım var. Çünkü insanım, Melek robot değilim! Öyleyse yaşıyorum. Çünkü ancak ölüler hata yapmazlar…
yukselmertoglu@hotmail.com
