İçsel Devinimler
Sevdalarımız vardır, buğulu bir akşamın beyazlığını kamaştıran gözümüzde. Gözlerimiz mi meyilli kamaşmaya, yoksa gerçekten sevdamız mı yiğit, sancılı bir izmir sabahında boyozun sıcaklığıyla ısınıveren.
Yediveren gülleri gibidir kimi zaman insan, amansız zamansız sevdalara açar yüreğini yeniden. Acımaya yer yoktur vitrinde çıplak kalmış bir mankenin acizliğinde. Baksan gök kubbeden, ne yollar görünecek, ne yıllar geçirecek insan, oysa kalpsiz ve cansız bir vitrin mankeninden farkı yoktur. Hayatlarımız da satılık olur, sevdalarımız da, bedenler kim bilir kaç parçada iskontoya uğradı.
Bir tılsımı olmalıydı eski inanışların, inançlara saygı duyan kaynaşmışlığın…Toplu bir mezarın bile hüznünü yaşatan gözyaşlarıysa eğer, mutlaka kardeşliğe vurgu yapan ellerimiz olmalı bizi birleştiren. Anadolu tadında bir mekanın cam fanustan bakan balıklar misali toplama kamplarındayız her birimiz. Deniz aşırı da olamaz, leb-i derya da değil. Baktığın zaman içini ferahlatsın, bir buruk duygu zinciridir bu giden İnsanlığımızdan mı gider, gurumuzdan mı? Her biri buruk , kırık yollardan geçen çok uzak bir kum fırtınasının, beklenmedik şoklarıdır gözümüzün içine giren , kan bürümüş gözleri, insanlık rafa kaldırılmış…Yorgun ve yaşlı gözleriyle çok şey anlatan bir adım ötesinin tutsak ve sarhoş karamsarlığında.
Hayat bir karmaşa dizgisidir gider hızla, peşinde sürüklenenler mi şanslı yoksa kaderinin önünde koşanlar mı? Hayalleri uykusuz , dönüşü olmayan çiçek tozlarıdır kalır, burnumuzun direği sızlar, tüm sızılara inat gözden bir damla yaş gelmez, saygınlığı vardır ağlamanın da insan bedeninde. Hayat size sıcacık içimli bir yudumdan bahseder ardından içtikçe kendine getirir seni, isimsiz kahramanların olur gönlünde. Kafanda bin bir yolculuk öyküsüyle alır başını gidersin, bilinmezlik çağırsa da, bilinmezliğin gizemi cezbetse de yolculuğun kendi ayakları üzerinde duran bir kardelenin başkaldırısına tanıktır.
