Her Ayrılık Bir Gönül Hikâyesi Taşır
Hayatın içinde kavuşmak da var ayrılıkta. Her ayrılık bir gönül hikâyesi bırakır ardında.
Daha ilkokula giderken başlar ayrılık serüveni. Ana kucağından eğitim yuvasına adım atarken ağlama ve hüzünlenmenin sebebi ne ola ki?
Şartlar gereği göçler, tahsil hayatı, yeni bir iş, yeni bir eş, yen arkadaşlar edinir insan. İnsan bu gönül taşır bilinmeyen bir yerinde.
Her ayrılık bir gönül hikâyesidir dedik ye girişte, öyledir zannımca. İnsan ardından bıraktığı yılları, geçtiği yolları bile arıyor. Bu bir gönül hikâyesi değildir de nedir?
Takvimler 2011 senesinin yaz aylarını gösterdiği zamandan beri üçüncü veda bu. Önce Ünye’yi, ardından Akkuş’u ve şimdi de Terme’nin Hüseyinmescit beldesini terk ediyoruz. Geride bıraktıklarımız öyle basit şeyler değil. Bir kere öğrencilerimiz var. Ardından mesai arkadaşlarımız. Sonra orada edindiğimiz dostlar.
Hepsi o kadar mı? Hayır değil. Çevredeki evler, muhitte bulunan bitkiler, hatta yoldaki taşlar bile… Onlardan da ayrılıyor insan. Mademki gönül taşıyor geçmişinde ne varsa özlüyor işte…
Benimle birlikte üç kişi daha ayrılacak oradan. Üçü de bu sene başladılar oradaki işlerine. Onlar da ilk ayrılığın hüznünü yaşayacak belki. Daha önlerinde uzun, upuzun seneler var. Çok ayrılıklar çok kavuşmamalar yaşayacaklar.
Hangisinden başlamalı. Biz Fatoş Küçük’ten başlayalım önce. Okula ilk geldiği günü hatırlıyorum. Okulun merdiven başında kısa bir konuşmamız olmuştu. Daha bir iki dakika geçmeden onunla da iyi anlaşacağımızı anladım. Yaşıtlarına göre farklı cümleler kuruyordu. İçimden ‘okuyan araştıran biri’ belli ki diye geçirdim. Aslına bakarsanız sevindim. Böyleleriyle karşılaşmak zor oluyordu.
Aradan bir ay geçmeden tahminimden de fazlasını buldum. Ancak yakında ayrılacağız.
Sonra Kevser Özkay geldi. İlk gördüğümde öğretmen odasındaydı. Tanıştırdılar. İngilizce derlerine girecekmiş. Onunla on, on beş gün sonra başladık konuşmaya. Zaman geçtikçe tanıyorduk birbirimizi. Bakmayın sakin görünümüne bazen sinirlendiği oluyor ama kızması bile farklı. Bir şeye kızmış mı, sevmiş mi belli değil. Onu tanıyanlar bilir. Ama ben anlıyorum. Çünkü aradan geçen on ay çok yönlü tanımamıza vesile oldu.
Kevser Özkay aileden iyi yetiştirilmiş. Şöyle de diyebiliriz; iyi bir aileden yetişmiş. Zaten genel davranışları bunu gösteriyor. Öğrencilerle kısa sürede nasıl bu kadar iyi bir irtibat içine girdi anlayamadım. Öğrencileri onu çok seviyor. Üstelik de sevdiğini belli ediyor. Fatoş Hoca ve birazdan bahsedeceğim Yasemin Hocayı da seviyorlar ama Kevser’e olan sevgilerini belli ediyorlar. Diğerlerini içten seviyorlar. Hangisi tercih edilir orası başka mevzu.
Son kızımız Yasemin Uyanık. Onlardan bir hafta sonra geldi. Malumunuz yasemin daha çok beyaz renkli güzel kokulu bir çiçektir. Ona bu ismi ne güzel vermişler. O geldiği günden beri sakin, sessiz halini ısrarla korudu. Hayatında biriyle tartıştı mı bilmem. Daha doğrusu sanmam. Nezaketini ömür boyu sürdürecek bir yapıda. İşini bilir, işini yapar.
Yasemin Hoca tam bir Anadolu hanımefendisi. İnsan bu yaşa gelip nasıl böyle güzel bir çizgide kalabilir. İnsan bu; üzülür, sevinir, korkar, endişelenir… Onda bunlardan bir emare yok gibi. Tabi yüzüne bakılınca… İç dünyasını bir ona sormak lazım. Hangi fırtınalar kopuyor kim bilir.
Yasemin Hocayla konuşurken yere bakmaya mecbursunuz. Bu bir zorlama değil. Onun edebinden geliyor. İstesiniz de başka türlü davranamazsınız.
Ben bu üç kızımızın birbirleriyle uyumunun bu kadar güzel olacağını tahmin etmezdim. Otuz üç sene içinde üç tane bayanın anlaştığına bu zamana kadar pek şahit değilim.
Yerim bitti. Hepsine bir ömür sağlık ve başarı diliyorum. Bir vedaya beraber hazırlanıyoruz. Yolar ayrılacak. Ancak hayat denilen şey kimin önüne ne çıkarır o belli olmuyor işte.
Her ayrılık bir gönül hikâyesi taşır vesselam.
