Hayat Kısa
Diren dünyaya, hayat kısa metrajlı bir film gibi. Hayatın tüm zorluklarına, zorbalara diren diyerek başlayacaksın işe. Her sabah evden çıkarken, içinde bir umut olacak, yarının getireceği güzel günlere dair. Seveceksin hayatı bir bebeğin yanağına dokunur gibi şefkatlice. Zaman zaman kavgaların olacak hayatla, öfkeleneceksin, içinde bulunduğun zor duruma karşı, içindeki yaşama sevincini yitirmeyecek, hep gülümseyeceksin.Sana Tanrı tarafından sunulmuş tüm güzelliklerin adının ‘yaşamak’ olduğunu düşündükçe, yaşarken büyüyecek ve de çoğalacaksın gün be gün. Yaşanılanlar fırtınalar kopartsa da sende, bir bardak suda ferahlamanın güzelliğine erişeceksin.Sonsuz olduğunu düşündüğün için gerçekten bağlanacaksın umuda yeniden.
Vicdanen kışın soğuğunda, dışarıda kalan yoksul bir vatandaşa ne derece üzülüyorsan, onun yerinde olmadan sorgulayacaksın dünyayı. Sıcak bir zamanda, soğuk bir karşılama yerine, soğuk zamanlarda sıcak gülüşleri bırakacaksın ardında.Eğer çıkmışsan yola bir kere, ve dönüş de yoksa, tüm çiçekleri koklayarak geçeceksin o yoldan, gördüklerine inanamayacak tekrar tekrar bakacaksın.
Bin bir renkle bezenmiş yolculuğun tüm renklerini güneşe ulaştıracaksın ki, kasvete düşen gönlüne umut olsun.Yolculuğun sonuna geldiğinde bileceksin ki, asıl yolculuk yeni başlıyor. Yeni bir dünyadan, yeni bir pencereden baktığında göreceksin ki, zor bir hayatmış geride bıraktığın, hızlı geçmişsin, çiçekleri koklamadan. O an, şimal rüzgârları esecek ama üşümeyeceksin, ne kadar çok sevildiğini göreceksin etrafını saran tarla kuşlarının korumasında.
Yaşamın kısa olduğunu anladığında da, yaşam zaten avuçlarından akıp gitmiş olacak.Hayata tutunacaksan, yaşayacaksan dolu dolu yaşayacak, ya tam ortasında olacaksın kavganın, ya ateş yakacaksın, dumanı uzaklardan görülsün diye.
Korkmayacaksın, bileceksin ki, o duman barış dumanıdır, tüter durur.Düşeceksin sevdaya, dizlerin kanayacak ama yüreğin serpilecek gökyüzüne, bulutlar arasından geçen uçurtmaların kuyruk sallamasına güvenmeyeceksin, ipin ucunun bir çocuğun elinde olduğunu unuturcasına, ipin ucunu kaçırmadan salacaksın kendini sevdaya.
Böylece dünya da senin olacak, dokunduğun tüm çiçekler de, böylece hayat denilen yolculuğun seni yorgun düşürmediğini göreceksin, günlerin seni efsaneleştirdiğini, yüceldiğini ve hayatın cilvelerine gülümsediğini fark edeceksin. İşte o zaman dünyanın geçici, fani olduğunu anlayacak, yarınlara hırsla sarılmak yerine, dostlarına, arkadaşlarına, kardeşlerine, ailene ve değerlerine sarılacaksın. Çünkü o zaman insan olduğunu anlayacaksın.
