Gittin, Gittim!..
Gittin, hiçbir güzelliği kalmadı yaşamanın.
Gittin; göç yolunda sürüsünü kaybeden bir ceylan yavrusu gibi kalakaldım dünyanın tenhasında.
Çöl sıcağında bir kum tepeceğinde yapayalnız kalmış bir menekşe, sonsuz gözüken okyanusta bir tahta parçasına tutunmuş kazazede bir çocuk gibi sonum aşikar bir halde bekliyorum ömrümün nihayetini.
Giderken götürdüğün tüm yıldızları her gece gökyüzünde ararken,
Son nefesini vermek için çırpınan bir gladyatörün uzaktaki evini hasretle özlemesi gibi özlüyorum seni.
Gittin; Hüzünlü bir şarkıya nakarat olarak hapsedilmiş nefesimle,
Her söylenen ayrılık şarkısında demir taraklarla etlerim kemiklerimden sıyrılmakta.
Ne kadar inlesem ne kadar feryat etsem kimse dönüp bakmıyor kalabalıklarda.
Cebeli Bereket’in tüm ıssız yollarını vatan edinsem yanımda sabahlayacak ne bir ayyaş, ne bir evsiz, ne bir tinerci var.
Gavur Dağlarının zirvesinde karanlık çöktüğünde gözlerimi kapatıp uykuya dalarken, benim gözkapaklarıma takılan oltanın iğnesi gözbebeğimdeki son resmini yakalayıp götürmek için bıkmadan usanmadan peşimde dolaşmakta.
Sen giderken kalbimin en derinindeki yaşam ışığının da gittiğini bilemeden yol aldığın o yollar şimdi takadı kalmamış bir adamın zindanlardan zindanlara sürüklendiği bir pusula oldu.
Gittin ve benimde gitmem gerektiğini bildim.
Sensiz bu yerden, seni unutturamayan yeryüzünden, hiçbir hatıranı zamanın nisyanından kurtaramayan bu saatin tiktaklarından gitmem gerek.
Bağışlanmayı dileyemeyecek kadar suçlu bir isyan mahkumu gibi artık idam sehpasında son sözlerimi söyleyip, ayağımın altında durdukça bana acı veren bu sandalyeden, bedenimi lime lime edecek bir uçuruma atlar gibi bırakmalıyım kendimi hayatın boşluğuna. Ömür boyunca sürecek bir can çekişmeyle yaşayıp, ölürken seni fısıldamalıyım ölüm meleklerine.
Seni ve seni ne kadar çok sevdiğimi.
Öylesine yorgun kılan beni.
Öylesine uzak tutan senden beni.
Kaybettim.
Ömrümü kaybettim.
Kalbimin ümitle atışını kaybettim.
Yaralarımın kanını durdurtacak tüm merhemlerimi kaybettim
