Geçmişimi Özlüyorum
Zaman geçiyor, hayat geçiyor, ömür sona doğru gidiyor nerde ne zaman biter bilemeyiz.
Zaman olur ki Hangi mevsimdeyiz farkında bile olmayız gönlümüze çöken hüzün bir anlıkta olsa unutturur bize baharı yazı kışı.Gönlümüze çöken hüzün dedim neden çöker gönlümüze bu hüzün içimiz acıtan, bakış açımızı değiştiren ya da bizi her geçen gün katılaştıran nedir?
Sevdiklerimiz, özlediklerimiz ya da dost dediklerimiz bir bir dağılırlar etrafımızdan uğruna kendimizi harcadığımız insanların çoğunu bulamayız aradığımız zaman. Ya bir mazeret beyan ederler ya da benimi buldun dercesine alaylı alaylı bakarlar yüzümüze, bir anlam da çıkaramazsın bakışlarından.
Şöyle bir düşünelim başkalarını küçümsemek, aşağılamak, iftiralar atmak,onlar hakkında yalan yanlış yakıştırmalarda bulunmak kişisel bir hakmıdır yoksa insanlığın yüz karasımı dır . Bunları hangimiz ne kadar biliyoruz yoksa bu yapılanları üstün başarımı görüyoruz. Bunlar bir toplumu oluşturan herkes için geçerlidir ve önemlidir.
Acaba çok şey mi istiyoruz bir birimizi anlamak için saygılı olmak için hayır çok değil.
Eğer insanlık tarihinin temeli sevgiyle kardeşlikle kurulmuş ise bunları istemek hakkımızdır diyorum. Hz Mevlana’nın şu sözü geliyor aklıma "Sen verdikçe dost görünen çok olur. Bir de sen iste gör; Hepsi birden yok olur” hep mi vermek gerekiyor acaba karşımızdakinin isteme hakkı yok mu, neden aldıklarımızın karşılığını vermeyi düşünmeyiz hiç, insani sorumluluklarımızı neden bilmeyiz, onları görmezden geliriz.
Aslında insanı en çok kıran ve üzen şey hayal kırıklıkları ya da keyfi istediklerimiz değil yapılması mümkün ve zorunlu şeylerdir.
Biz onlar için para ya pula emeğe değer vermemişizdir, onları memnun edebilmek için katlanmışızdır her eziyete, fedakârlığa karşılığını beklememizde hakkımız olsa gerek. Bir kişinin başkasını şu ya da bu gibi şeylerle rahatsız etme hakkı yoktur.
Fırtınaların savurduğu yapraklar gibiyiz dağılmışız her birimiz başka yerlere ya da çıkarların peşine düşmüş unutmuşuz dürüst olmayı, dostluğu akrabalığı gözümüz dünya malından başka şey görmez olmuş. Eskiye ait pek bir şey kalmamış özümüzde. İş te bu yüzden özlüyoruz hepimiz özümüzü benliğimizi. Kaybettiklerimizi.
Acaba bizler mi duygusallaşıyoruz yoksa çevremiz mi değişiyor buna cevap bulmakta zor oluyor şimdi.
Toplumların her geçen gün bencilleştiği, duyarsızlaştığı, yozlaştığı dünyamızda meydana gelenler acıtıyor içimizi. Acaba bu değişmelerin bilincinde olan çevremizde kaç insan var? İftiraların, yalanların, yakıştırmaların gerçeklerin ve doğruların yerini aldığı bir düzende yaşıyoruz.
Karşılaştığımız her üzücü olay için ya da çamur at izi kalsın şeklindeki davranışlar için insan mı öldürmemiz gerekir, neden bizim insanımız bu durumları düşürülür ve ya düşerler.
Nedense geçmişin özlemi gittikçe daha da büyüyor içimde eski den “komşu komşunun külüne muhtaçtır” sözü yerini buluyordu. İnsanlar bir birlerine bu kadar iftira da atmıyorlardı, şerefimiz, haysiyetimiz, onurumuz en üstte tutuluyordu, şahsi çıkarlarımız için başka insanlar çiğnenmiyordu, kim kimden ne istediğini biliyordu.
Anlatmak istiyorum içimde ki yangını, her gün kopan fırtınayı anlatmak istiyorum da kim dinliyor, kim anlıyor.
Nasıl özlemeyelim şimdi eski geçmişimizi, biz millet olarak yedi deniz üç kıta üzerine hâkimiyet kurmuş bir milletin soyundan geliyoruz. Hani bizler Osmanlı torunuyduk, hani biz “ey arkadaş yurduma alçakları uğratma sakın”dizeleri ile büyümüştük. Şimdi alçaklar içimizde yaşıyor.
Özlüyorum geçmişimi, özlemekten öteye hasretini yaşıyorum.
Şayet damarlarımızda asil Türk kanı dolaşıyorsa unutmamalıyız atalarımızı ve onların bize bıraktıkları değerleri. Saygı da kusur etmemeliyiz bir birimize. Eğer ki bu değerlerimizden her geçen gün daha fazla kopuyorsak işte o zaman geçmişimizi özlememizin, onun hasretini yaşamamızın da bir anlamı kalmayacaktır.
