Aslolan şu ki; iyi olan bir şey kıymeti bilinsin diye yapılmaz, iyi olduğuna inanıldığı için yapılır. Gönül ister ki, hiç olmazsa bir miktar kıymeti bilinsin, iyiliğin

“Neden benim başıma geldi?” Bir tek musibet anında seslendiririz bu yakıcı soruyu. “Niye ben?” Hep başkalarına olurdu böylesi şeyler. Öyle olmasına öylesine alışmışızdır ki… Benim değil, “öteki”lerin başına gelir kaza.