Üç sene boğaz’da kaldım. Ondan sonra, 1963’de ada, 43 senedir Heybeliada’da, Oradan gelip gidiyorum, Hüsniye anne’nin evine. Düşünün ne kadar zor. Boş derslerim oldu o günler. Akşam zaten. Çaydan sonra beni salmıyorlar. “Ne olursun yemeğe kal”. Yemek oniki’de bitiyor. Yemek değil, sohbet. Oniki’de kalkıyorum, yarım’daki vapura yetişemiyorum. Vapur kaçıyor. Orduevine gidiyorum. Nihayet Zeliha Hanım dedi ki.