Bir romanda mı, yoksa deneme yazısında mıydı, anımsayamadım. Diyordu ki yazar; “Yuvasını bulmak isteyen insan önce yurtsuzlaşmalı”,”asıl yolculuk eve dönüştür.” Yuva, yolculuk, gidişler, dönüşler..

Yaşama sevinci; çelikleşmiş irademizle beslenmiş her zorluk karşısında “işte böyle” diyerek var gücümüzle asılmamızı sağlayan büyüdüğünüz veya yaşadığınız sevgi çemberi içinde kristalleşmiş mutluluklarımız değil midir?