Yetmiş dokuz yılının keskin kış mevsiminden kurtulup, bahara yaklaştığı bir gündü.Karlar erimiş bahar özlemi içimizde ses vermeye başlamıştı.Yatılı kaldığım yurdumun kantininde çayımızı yudumlarken o gün okula gitmek canım istemiyordu…Ankara’nın puslu havasına bahar da gelse, içimizin pusunu nasıl alacaktı ki..! Her gün olaylar,her gün ölümler…ateş çemberinde taştan lezzet çıkarmaya çalışarak dostluklardan medet umuyorduk.
Benim okula gitme isteğinde olmadığımı gören arkadaşım: ”Haydi benimle gel! Tez hazırlığım için psikiyatri polikliniğinde personel ve hastalarla röportaj yapmam gerek. Beraber gidelim! ” dediğinde memnuniyetle eşlik etmiştim ona…okula gitmiyorum bari faydalı bir iş yapayım düşüncesinin ardına sığınarak- vicdanımı rahatlatmak için- peşine düşmüştüm arkadaşımın…

Bir tavsiye dilendirilir bu dem, yürekler şahlanır. Söz sahibine nice yakışır, şöyle ki: Hayat planlandığında görev gibi yaşanır. Plansızlık ise erken yaşlanmaktır. Ne ifrat ne tefrit, ortada olmalısın.