Üç sene boğaz’da kaldım. Ondan sonra, 1963’de ada, 43 senedir Heybeliada’da, Oradan gelip gidiyorum, Hüsniye anne’nin evine. Düşünün ne kadar zor. Boş derslerim oldu o günler. Akşam zaten. Çaydan sonra beni salmıyorlar. “Ne olursun yemeğe kal”. Yemek oniki’de bitiyor. Yemek değil, sohbet. Oniki’de kalkıyorum, yarım’daki vapura yetişemiyorum. Vapur kaçıyor. Orduevine gidiyorum. Nihayet Zeliha Hanım dedi ki.

Hep çoktandır sana yazmak istemiştim üzüm. Bir dost seni hiç sevmediğini söyledi. Hatta ifrit olduğunu söyledi. Üzüldüm doğrusu. Sen ki tanrıçaların gözdesi ve gururu, büyük bir coğrafyanın geçimi, işçilerin katığı, çorbaların aşı