Çocukluğumun omuz askılı tepsilerde satılan yoğurtları hep kaymaklıydı. Hem de ne kaymak! Sapsarı, serçe parmağım kadar kalın kaymaklar. Eee, sütün içinden yüksek teknolojiyle yağının ayrılamadığı yıllardı ne de olsa.

Elvan Gazoz’ları içip bir “Oooh” diyebildiğimiz yıllardı o yıllar. Henüz ekranlar bu denli kirlenmemiş, teknolojiye, strese, çağın hastalığı depresyona henüz bulaşmamış ve büyük şehirler de daha bu kadar büyümemiş olduklarından, büyükşehir keşmekeşini ve kopukluğunu da yaşamadığımız yıllardı… Yeni komşularımız geldiğini veya mahalleden komşularımızın taşındığını, ancak sokağa giren veya apartmanımızın önüne parkeden nakliyat kamyonlarını gördüğümüzde anlamıyorduk.. Biliyorduk kim olduğumuzu ve kimlerle beraber aynı dünyayı paylaştığımızı…