“Gecesi sabahında unuttuğum sevgili” / “Kendine güven, dünyayı yerinden sars.” Ne isim verilmeliydi buna bilmiyorum. Kâbus mu? Yoksa bir rüya mı? Yine otobüsteki koltuğumda terle karışık soğan kokusunu içime çekerek uyandım. Sanki hiçbir şey olmamıştı. Çevremde ölüler yoktu (en azından gördüğüm kadarıyla) ve yollara arşınlamaya devam ediyorduk saatte yüz kilometre hızla.

On yıldır bir şeyler yazmaya çalışıyorum. Tüm yazılarım emperyalizmin yapıp ettikleri üzerinedir. Herhalde emperyalizm de demokrasi gibi çok muğlâk bir kavram. Ya da işimize öyle geldiği için demokrasi denince hoşumuza gidiyor. Emperyalizm denince, içeriği kavga çağrıştırdığı için hoşumuza