“Efeee Efeeee, gel buraya! maviş maviş bakma öyle” Mavi yeşil gözleri dupduru bir ırmak gibi saydam ve parlak olan Efe koltuktan bir fırlayışta yanıma ulaştı. Ona doğru uzattığım elimi, yumuşacık bembeyaz tüylü bedenini yerde dans ettirerek mırıl mırıl seslerle yalamaya başladı.

Emel ŞEN UÇUKKAÇIK Sahi bayram geliyor değil mi? Hani çocukken görmemişler gibi saldırdığımız şekerlerin bayramı! Çocukların bayramı. Umudun, saflığın bayramı.  Değerlerimizin bayramı. Aslında hiç içimden gelmiyor bir bayram yazısı yazmak; çünkü o heyecanı ben yıllar öncesinde ranzalı yatağımın üst katında yastığımın altında bıraktım. Gıcır pabuçlarımın rugan suretinde bıraktım, bayramlık elbisemin askısına astım çocuk sevinçlerimi. O […]