“Gecesi sabahında unuttuğum sevgili” / “Kendine güven, dünyayı yerinden sars.” Ne isim verilmeliydi buna bilmiyorum. Kâbus mu? Yoksa bir rüya mı? Yine otobüsteki koltuğumda terle karışık soğan kokusunu içime çekerek uyandım. Sanki hiçbir şey olmamıştı. Çevremde ölüler yoktu (en azından gördüğüm kadarıyla) ve yollara arşınlamaya devam ediyorduk saatte yüz kilometre hızla.

Bir adamın yedi oğlu vardır. ülke savaşa girer, oğullar teker teker askere alınırlar… Her gidenin bir süre sonra “şehit” haberi gelir. Adam, en küçük ( ve artık maalesef tek) oğlu Padişahın adamlarınca askere alınınca şöyle der: Gidin padişaha söyleyin! Artık benim UÇKURUMA güvenerek kimseye savaş ilan etmesin! Ben yaşlandım artık!