Zaman ilerledikçe bir toplum, ülke, ister istemez büyür, gelişir. Bu adeta bir çocuğun büyümesi gibi biraz da kendiliğinden olur. Çocuk kırda, kentte, soğukta, sıcakta her yerde iyi-kötü gelişir. Bunun adı büyümedir, gelişmedir, ama “kalkınma”

“Efeee Efeeee, gel buraya! maviş maviş bakma öyle” Mavi yeşil gözleri dupduru bir ırmak gibi saydam ve parlak olan Efe koltuktan bir fırlayışta yanıma ulaştı. Ona doğru uzattığım elimi, yumuşacık bembeyaz tüylü bedenini yerde dans ettirerek mırıl mırıl seslerle yalamaya başladı.