Müsait Bir Zaman da İnecek Var! (III)
“Gecesi sabahında unuttuğum sevgili” / “Kendine güven, dünyayı yerinden sars.” Ne isim verilmeliydi buna bilmiyorum. Kâbus mu? Yoksa bir rüya mı? Yine otobüsteki koltuğumda terle karışık soğan kokusunu içime çekerek uyandım. Sanki hiçbir şey olmamıştı. Çevremde ölüler yoktu (en azından gördüğüm kadarıyla) ve yollara arşınlamaya devam ediyorduk saatte yüz kilometre hızla.