Üç kardeşin ortancası benim babam. Dedem onlar çok küçükken, ahşap evlerinin bahçesine bir “ceviz ağacı” dikmiş. Henüz çocukları ağacın meyvenin ne olduğunu bilmezken,

Sarayburnu yakınlarında tuttular bizi. Tam da güzelim İstanbul manzarasında, en güzel sevgi şiirini okumaktaydık Gülhane’deki o elleri toz toprak, gözleri nemli çocuklarımıza… Aslında “bir ceviz ağacıydık Gülhane Parkı’nda. Ne siz bunun farkındaydınız ne de polis farkında…”*