Hayatı takmak istemeyebilirsiniz, ama hayat taktırır. Koyar yumruğunu vurur masaya. Öyle okkalı laflar, beylik sözler söyleyebilirsin tabi. Çünkü konuşmak kolay. Ağzı olan bunu keyifle yapar. Ama hayat, yediriverir o lafları çoğu zaman. Hatta yemek istemesen bile ellerine yüreğine, mecaline bastırarak yedirir zorla bağırta bağırta. Bazen de beceriverir hayat seni. Belini incitmeden ve gülümseyerekten.

Başlangıçlar vardır, akılda olmadığı halde akla gelen. Her adımda tekrar hissedilen. Başlangıç dediğimiz şey hayatın sıfırlanması mıdır? Yoksa yeni bir dünyaya açılmak mıdır?