Elvan Gazoz’ları içip bir “Oooh” diyebildiğimiz yıllardı o yıllar. Henüz ekranlar bu denli kirlenmemiş, teknolojiye, strese, çağın hastalığı depresyona henüz bulaşmamış ve büyük şehirler de daha bu kadar büyümemiş olduklarından, büyükşehir keşmekeşini ve kopukluğunu da yaşamadığımız yıllardı… Yeni komşularımız geldiğini veya mahalleden komşularımızın taşındığını, ancak sokağa giren veya apartmanımızın önüne parkeden nakliyat kamyonlarını gördüğümüzde anlamıyorduk.. Biliyorduk kim olduğumuzu ve kimlerle beraber aynı dünyayı paylaştığımızı…

Şu yaşıma geldim hala anlayamadım ben bu hayatı. Bir demet tiyatro mu gerçekten hayat? Yoksa oyun sahası içerisindeki kuklalardan mı ibaretiz biz? Oyuncular olarak mı geldik bu dünyaya yoksa cansız varlıklar mıyız pamuktan