Bir adamın yedi oğlu vardır. ülke savaşa girer, oğullar teker teker askere alınırlar… Her gidenin bir süre sonra “şehit” haberi gelir. Adam, en küçük ( ve artık maalesef tek) oğlu Padişahın adamlarınca askere alınınca şöyle der: Gidin padişaha söyleyin! Artık benim UÇKURUMA güvenerek kimseye savaş ilan etmesin! Ben yaşlandım artık!

Hazal SEYİTOĞLU BEYİN RİTMİ “1915’te Osmanlı Ermenileri’nin maruz kaldığı Büyük Felâket’e duyarsız kalınmasını, bunun inkâr edilmesini vicdanım kabul etmiyor. Bu adaletsizliği reddediyor, kendi payıma Ermeni kardeşlerimin duygu ve acılarını paylaşıyor, onlardan özür diliyorum.”  Günlerdir düşünüyorum. Özür dilemek ya da dilememek… Bütün melese bu (mu?) Aslında bu yazı bir parça da olsa kendimi anlama yazısı olacak. […]