Emlâk Bankasından Mutluluğun doruğuna Yürüyenler:
Emlâk ve Eytam Bankasından Mutluluğun doruğuna yürüyenler: Güzide Gülpınar- Bilâl Taranoğlu
Türk Edebiyatının zirvesindeki isim ve imza sayısı fazladır. Biz, Güzide Gülpınar Taranoğlu’nunEdebiyatımızın zirvesine yerleşmesiyle ilgili görüşlerimizden söz edeceğiz:
Güzide Gülpınar Bilal Taranoğlu’nun birbirlerine olan aşkları 1940 yılında Bilal bey Tıp Fakültesinde öğrenci iken başlıyor. Emlak ve Eytam Bankasında çalışma hayatına başlayan Güzide Gülpınar’la tanışıyorlar ve evleniyorlar. Bilal bey, Fakülte bittikten sonra memleketi olan Ordu iline Hükümet Tabibi olarak atanıyor. Daha sonra Ankara’ya geliyorlar. Bilal bey bir dönem Ordu milletvekili olarak da parlâmentoda görev yapıyor.
Güzide Gülpınar, Dr. Bilal Taranoğlu çiftini 1960’lı yılların ikinci yarısından itibaren tanıyorum. Bilal Beyin Sağlık Bakanlığında Teftiş Kurulu Başkanı olduğu günlerden itibaren, sanat ve edebiyat toplantılarının Güzide hanımın organizasyonunda ve evlerinde gerçekleşmeye başlamas 1970’li yılların başına rastlar.
Bu toplantılar, Sağlık Bakanlığı Lojmanından, Farabi’deki Taranoğlu evine kadar uzanır. Sonra bu toplantıların daha sıklıkla, Emek Mahl.deki Kazakistan Cad. No:18-6’ya uzandığını görüyoruz. Farabideki toplantılara başta Halide Nusret Zorlutuna, Arif Nihat Asya, Osman Attila, Çoşkun Ertepınar, Ahmet Tufan Şentürk, Ayhan İnal, Abdullah Satoğlu ve bu satırların yazarı İsa Kayacan gibi pek çok şairin katıldığı biliniyor. Bu toplantılar, bir sanat okulu, şairlerin feyz aldığı yerdi.
Güzide ve Bilal Taranoğlu çifti, sanat dünyasına, karşılık beklemeden hep verdiler. Güzide hanımın sahipliğinde 1976 yılında yayın hayatına başlatılan ve aylık yayınlanan, Fikir, Sanat
Edebiyat ve Şiir Dergisi “Gülpınar” aralıksız 340’lara ulaşan bir sayı yayımına devam etti. Bu dergide, şair ve yazarlar ayırımsız yeralırdı. Hatta geleceğe yürüyenler de ayrı bir sayfada, anons edilerek, duyurulur, eserlerinden örnekler verilirdi.
Gülpınar Dergisinin adı, Güzide hanımın kızlık soyadı olan “Gülpınar”dan geliyordu. Derginin her sayısının başyazısı mutlaka Güzide hanımın “Selam”ıyla başlardı. Burada, geçmiş ay veya ayların bir değerlendirmesi yapılır, Güzide Taranoğlu samimi, içten bir kucak açılışla sütundaki yerinden okurlarıyla selamlaşırdı. Derginin, basım ve dış ilişkileri Bilal bey tarafından yürütülürdü.
Güzide Taranoğlu aynı zamanda, sosyal amaçlı toplantıların lokomatfi görünümdeydi. 1958-1961 yıllarında Giresun’daki günlerinde, Yardımseverler Derneği Başkanı olarak yayınladıkları “Kervan” ve “Devran” adlı gazeteler dikkat çekiciydiler.
Güzide Gülpınar Taranoğlu’nun “Onur Bayrakları” vardır. 06 Kasım 2004 tarihinde Ankara Belde Gazetesinde ve yine Ankara’da yayınlanan 24 Saat Gazetesinin 18 Kasım 2004 tarihli sayısındaki köşelerimde, Güzide Taranoğlu’nun adının Gülyalı Belediye Başkanlığınca, Devlet Karayolu üzerinde bulunan Havaalanı Bulvarının “Şair Güzide Taranoğlu Bulvarı” adı verildiği, yine Belediye Başkanlığı kararıyla aynı bulvar üzerinde bir otobüs durağına “Güzide Taranoğlu Durağı” adının verildiğini, evindeki binlerce kitabın bağışlandığı Ordu İlimizin Gülyalı İlçesi Kütüphanesine “Güzide Gülpınar Taranoğlu” adının verildiğini görüntülerle birlikte yayınlamış, kamuoyuyla paylaşmıştım. Bunlar hep Güzide Gülpınar Taranoğlu’nun zirvedeki seslenişlerinin birer örnekleridir.
Bu satırların yazarının Mayıs 2007’de yayınladığı “Aramızdan Ayrılanlar” adlı kitabının 96 ncı sayfasında rahmetli Dr.Bilal Taranoğlu için: “19.04.2005 tarihinde vefat etti. 21.04.2005 tarihinde Ankara- Karşıyaka Mezarlığında toprağa verildi” yazıyor.
Güzide hanımın rahmetli eşi için hiç eksilmeyen sevgisiyle, “Sevda kucağım, şefkatten bağım, ömür yumağım, canımda canım, ruhumda heyecanım, biriciğim, sevdiğim, saydığım aşkına doyamadığım Bilalimmmm” deyişi sürüp, gidiyor, yaşamının sonuna kadar da sürcek.
Yine Güzide hanım sözlerini mutlu günlerinde Bilal bey için yazdığı; “tadı yok sensiz geçen ne baharın, ne yazın” şimdilerde, yüksek sesle söyleyip duruyor.
