Evvela Elveda
Yalnızlığımı seviyorum..Kendime kalmalarımı seviyorum. 8 yaşında küçük bir kız çocuğuyken de böyleydim yıllar sonra da yine aynıyım.El ayak çekilmelerini beklerim sabırsızlıkla..İçimde büyüttüğüm kocaman bir dünyam var benim..Sessizlik hüküm sürüp, kalabalığın tozları dağılınca etrafa; başlar benim yolculuğum..Kendime kalma zamanlarımdır artık.Ve başlar yağmurlar yağmaya…Islanır bütün sokaklarım..hüzün çakar bulutlarımdan..Usulca çekilirim kabuğuma..kendimi bana anlatan bir şarkı siler pasını kulaklarımın ve onlarca, yüzlerce kez aynı şarkıyı dinlerim o dar vakitlerde…
Yalnızlığımın melodisi, bazen haykıramadıklarımın içsesi..Sagopa ‘nın ”evvela elveda” parçası kabuğuma çekildiğim vakitlerin sessizce haykıran daimi misafiri…
yaşamın ikileminde yaşamak zorsa
herkes zor insan farkımız nedir
korkularımızdan korkmanın bilinçaltına in bakalım
orda biraz dur bakalım korku nedir
İşte tam bu noktada unuturum kendimi yağmurun altında…Üşür ellerim, ıslanır ayaklarım..Bütün sorular bilinçaltımda kapı kapı dolaşır..
raffine üstad vergisi bir hitabedir
kitabem oluşmakta ellerim yazmaktan virane
baş pervane döner aklım birkaç arşın havada
uçarken özlediklerim karada
çok atmışım söz verirken hayata
Ve sözün bittiği yerdeyimdir…susarım..susmak en büyük lüksüdür yalnızlığımın…bütün zamanları aynı anda çekerim dünyama…Çözülmesi imkansız bir soruyum kendime…
