Edep Haya Yahu
Çoğu insanlar nedense aynaya bakıp ta kendi hatalarını kusurlarını görmezler. Hiç üstlerine toz kondurmazlar. Sanki kendileri sütten çıkmış ak kaşık. Kusursuzlarmış gibi davranırlar. Karşılarında
ki insanı cahil bir şeyden anlamaz tek bilen görgülü, dürüst kendileriymiş gibi davranırlar.
Hepimiz biliyoruz ki o tür insanların arkalarında ne tür çamur ve bataklıklar vardır. Geçmişleri kirli ve karanlıktır. Kendileri öylesine yüzsüzleşmişler ki etrafa yaydıkları koku ve üzerlerindeki kirlerden haberleri yokmuş gibi temiz görürler kendilerini.
Herkes herkesi iyi tanır. Ve el elin aynasıdır. Karşındaki insan yüzüne gelip konuşmuyor ve senin kirli geçmişini dökmüyorsa ortalığa. Susuyorsa emin olun sizlerden korktuğundan değildir. Sadece onların çamurlarını üzerlerine sıçratmak istemediklerindendir. Eğer konuşacak olurlarsa eminim kimse altından kalkamayacaktır. Hanımlıklarından beyefendiliklerinden susuyor uzak duruyorlar bu tür insanlardan.
Nedense karşındaki insanların kendilerine inandıklarını ve onları kandırdıklarını kendilerine yer edindiklerini düşünürler. Oysaki yanıldıklarını belli zaman sonra anlarlar. Çünkü mutlaka geçmişleri, yaptıkları karşılarına çıkar ve hesap sormaya başlar.
Ama onlarda utanacak yüz varsa utanırlar. Bazı insanlar o kadar yüzsüzleşmişler ki sen hangi yüzüne konuştuğunu bilemezsin. Yüzlerine tükürsen yağmur yağdı sanırlar. Tükürüğüne yazık olur.
Eğer insanlar birazcık kendilerine değer veriyorsa kendilerini değiştirir. Hatalarından döner. Kendini geliştirir. Edep hayâ kişinin aynasıdır.
Şöyle etrafımızdaki insanları gözlemediğimizde hiç kimsenin birbirine benzemediğini görürüz. Tabiî ki her insanın kendince bir hayat hikâyesi vardır. Hepimiz bir hayat kavgası içinde değimliyiz. Zamanla her insan değişir. Olgunlaşır.
Bazılarında huy değişmez derler 7 sinde ne ise 70 inde de aynıdır. İnsanın huyunu suyunu öğrenmek gerçekten zor bu devirde. Kimse asıl yüzünü göstermiyor. Hep yüzleri maskeli. Geziyorlar. Sen hangi yüzünü tanıdığını hangi yüzüyle konuştuğunu bile anlamıyorsun. O kadar usta olmuşlar ki. İyi rol kesiyorlar. İyi oynuyorlar. Her defasında bir yüzlerini gösteriyorlar.
Kuyruğuna basınca çıkarına dokununca ya da hatalarını söyleyince ne dostluk kalıyor ne de arkadaşlık. Doğru söylemek işlerine gelmiyor. Senden kötüsü olmuyor. İlla ki onları alkışlayıp hatalarına göz yumarak siz iyisiniz demek gerekiyor. Yoksa adınız istemiyor, kıskanıyor, ya da medeniyetsiz oluyorsunuz. Onların yanlışlarını alkışlamak bizlerin kişiliğine yakışmıyor. Açıkçası her gün bir şeyler görüp öğreniyoruz hayat okulunda.
Çevrenizdeki insanların hiç bilmediğiniz yönlerini keşfediyorsunuz. Tanık oluyorsunuz. Şaşırıp kalıyoruz. Ben bu insanı hiç tanımamışım diyerek kendinize kızıyorsunuz.
Bu devirde yanılmak çok kolay. İnsan kadar değişken yaratık yok. Hem kişilik hem karakter ve şekil olarak ta. Kimse kimseyi tanıyamıyor. Temiz bir toplum temiz bir dünya dileğimle.
