Dünyam Bu
Gecenin ortaları… Sessizlik her ana egemen… Apartmanın merdivenlerinden gelen ses, gizliliği ve korkuyu aynı anda çağrıştırdı. Oysa o, kendinden emin, umursamaz adımlarla karanlıkta yıllardır adımladığı merdivenleri çıkarken hiç korkmuyordu. Zaten korku, onun dalına hiç konmamıştı ki. Anahtar sesi, sadece kendinin duyabileceği kadar sessiz bir kapanış. ..
Ayakkabılarını çıkardı, elindeki torbaları kenara bıraktı. Bir su içip evin içinde öylesine dolaştı. Artık bu evin odaları ona hiçbir şey hatırlatmıyordu. Ne annesinin lahana sararken mırıldandığı şarkılar, ne kız kardeşlerinin kıkırdamaları, ne babasının “Artık komşularla görüşmemizi sınırlayacağız.” düsturu. Pencereden uzak bir sandalyeye ilişti, her an gidecek gibi… Öylece durdu bir an, sanki babasının ikinci hanımı gene kızgın bakışlarla bakıyordu ona karşıki koltuktan. Sonra gülümsedi, “Artık ben varım bu evde, hepiniz gittiniz gideceğiniz yere.” dedi ve kalktı derin bir iç çekişle. Derinden bir yerlerden alt komşularından, televizyon sesi geliyordu, geceden uzaklaşamayan tek ben değilim gene, diye düşündü… Kendi kendine konuşmak… Bazen ciddi ciddi özlüyordu babasını. Keşke gitmeseydi, sanki daha mı iyi bakmışlarda ki ona orada?
Sokak kapısının girişine bıraktığı torbaları aldı. Koridordaki aletlerin içinden makası ve çekici aldı. Oturdu salonun girişindeki soluk, yırtık, kirli demekten öte halıya. Gözlerinin önüne düşen perçemlerini geriye itekledi… Bacaklarının arasına aldığı torbadan çıkardığı küçük tenekeleri cinslerine göre ayırdı, içlerinden dökülenleri üzerine sildi. “İyi ki aldım bunu da o duvarın dibinden, yoksa onu orada kimse görüp de almazdı.” dedi kendi kendine. Bazı kutular torbadan çıkarken devrildi, gecenin sessizliğinde ne kadar da büyüktü çıkan ses. Yapacak bir şey yoktu, uzandı kaçmaya çalışan teneke kutuya egemenliğini hissettirdi. Çok yer kaplıyorlardı, zaten evin her tarafı sokağa atılmış, unutulmuş, yalnız bırakılmış eşyalarla, kutularla, şişelerle doluydu. Çekiçle yavaş yavaş kutuları ezmeye başladı. Bazen makastan yardım alıyordu. Dudaklarında annesinin sesiyle hatırladığı “Senede bir gün” şarkısı, elinde çekiç kaç saat böyle duraklamadan çalıştı, bilmiyordu. Alt komşunun şikayetini belirttiği duvar vurmaları da durdurmadı onu, çünkü o, bir yandan vurduğu her darbede asla sesini çıkaramadan boyun büktüğü cici annelerine vuruyordu teneke diye bir yandan da anne kucağındaki o uysal çocuk oluyordu.
Açlık ne garip bir duyguydu, ilk önce ince bir sızı hâlinde tüm bedenini dolaşıyor, midede ziller çaldırıyor, bakıyor ki onu duyan yok; garip bir eziklikle susuyor ve bekliyordu. Gün ağarmak üzereydi, ezan okunmuş muydu, duymamış mıydı bir an düşündü; sonra kalktı, ayakkabısını giydi, kirli elleriyle terini sildi. Kilitlemeyi hiç düşünmediği kapıyı çekti ve doğan güne merhaba diyen sıcak ekmek kokusuna doğru götürdü ayakları onu fırına.
